Een onbewaakt ogenblik op een berg

De bekroning op de revalidatie van de nieuwe heup van mijn man was wel onze vakantie in Namibië, waar we iedere berg of heuvel of wat we ook maar konden vinden, beklommen. Eenvoudig, omdat lopen en klimmen nu net hetgeen is waar we allebei heel erg blij van worden, en dat kon nu weer.

Tijdens een eenvoudige wandeling over wat ruwer terrein besloten we niet op het pad te blijven maar een ronde te maken terug naar onze kampeerplek. En toen konden we even niet verder. Mijn man stond te kijken waar we heen konden, maar ik dacht dat ik wel even een klein stukje naar beneden kon, zodat ik daar kon kijken. Ik riep nog: ‘Kijk, het zit hier allemaal los!’ Ik dacht zeker te weten dat het rotsblok waar ik aan hing, stevig was, maar toen ik mijn voet naar achteren en beneden liet zakken, liet hij los en viel ik naar beneden. Ik weet nog dat ik bedacht dat ik niet achterover de berg af wilde rollen, dus draaide ik in de lucht en landde op mijn linkerbeen.

Ik dacht dat ik flauwviel van de pijn in mijn voet. Mijn man hoorde me schreeuwen en zag me voorover met mijn borst op een rotsblok vallen (dat heb ik niet gemerkt, dat rotsblok). Voor mijn gevoel was mijn voet gebroken, ik kon er niet op staan. Na even bleek dat ik wel op mijn hak kon staan. Mijn man hengelde me weer terug naar boven en hinkend en huilend gingen wij terug naar onze tent. Ik koelde mijn voet en we besloten toch even in de stad naar een ziekenhuis te gaan. Daar zaten we in de wachtkamer, maar we kregen beiden het gevoel daar beter aan het werk te kunnen gaan, en omdat ik toch wel op mijn hak kon staan, gingen we weer weg.

Na terugkomst in Nederland een week later bleek inderdaad een breuk en botoedeem en kon ik kiezen tussen gips of een walker. Ik koos het laatste. Na een aantal weken ging ik weer langzaam lopen, en nog wat later hardlopen. Mijn voet was gevoelig, maar vreemd genoeg mijn lies ook. Misschien anders belast door die walker. Maar toen ik later mijn been niet meer over het zadel van de fiets kreeg, herkende ik iets van de heupklachten van mijn man. Nou ja, eerst maar skiën, dan zou ik daarna wel naar mijn heup laten kijken.

Na de eerste ochtend skiën, sliep ik niet meer van de pijn in mijn lies. Toch maar in Oostenrijk naar een dokter, die dacht aan een reactieve artritis van mijn heup. Terug in Nederland verder onderzoek, MRI, dreigende kopnecrose, advies: onbelast zes weken. Zes weken op krukken, mijn dokterstas in een rugzak. Niet hardlopen, niet eens gewoon lopen, niet thuis je ding kunnen doen, helemaal níks kunnen doen en nachten wakker van de pijn. De zes weken werden vier maanden en er veranderde niks. Een andere orthopeed gaf aan dat nog langer onbelast geen zin meer had: ‘ga maar wat doen, de aap komt wel uit de mouw,’ zei hij.

En dat kwam hij, het ging zeker niet beter. De enige oplossing was een nieuwe heup. Negen maanden na mijn val, kreeg ik een nieuwe heup. Ik zag het als de mogelijkheid om mijn leven weer terug te krijgen. Niet alleen mijn sportieve leven, maar überhaupt mijn leven. Alles stond on hold. We konden niks plannen, niks doen, want ik kon immers niet lopen. Een weekendje weg? Wat ga je dan doen? Fietsen ging ook niet. Ik had een handbike gekocht, en daarmee meteen mijn schouder overbelast. Die schouder had ik nodig om met krukken te lopen. Ingewikkeld. Vakantie werd steeds uitgesteld in de hoop dat ik dan wel wat kon.

En toen eindelijk die nieuwe heup. Blij! Hoopvol. Tot: een nabloeding, een zenuw geraakt, zenuwpijn, een deel van de quadriceps die het niet meer doet, pijnstilling die opnieuw niet werkt. Tot eindelijk pijnstilling die wel werkt, maar waar je suf van wordt. Niet slapen van de pijn, of wel slapen maar suf overdag. Niet kunnen opbouwen met belasting door zenuwpijn, of slaperig opbouwen. Keuze tussen twee kwaden, met halve en kwartdoseringen uiteindelijk een situatie gevonden waarin in ieder geval een redelijk normaal leven mogelijk is, met wat wandelen en wat fietsen. Deels mijn leven terug. Maar de bergen? Skiën? Hardlopen? Dansfeestjes? Het is allemaal nog afwachten.

Het is ongelofelijk hoe een onbewaakt ogenblik op een berg je leven volledig overhoop gooit. Je hoort het vaker: leven is wat je overkomt, terwijl je andere plannen maakt.