Een nieuw begin, ook voor lyme?

Zondag na Nieuwjaar is er een rommelmarkt, lees ik in ons streekblaadje. Het is in een naburig dorp. Het wordt gezellig! Er brandt een knapperend haardvuurtje. Er is koffie, thee en warme chocolademelk met iets lekkers erbij. Voor de kinderen is er wat leuks te doen. De opbrengst van de rommelmarkt is bestemd voor de stamcelbehandeling van Leontine. Leontine kan er zelf niet bij zijn. Daar is ze te ziek voor. Ze lijdt al jaren aan de ziekte van Lyme. Na haar laatste behandeling op Cyprus zijn haar bloedwaarden iets verbeterd. Het enige dat haar hoop geeft op een normaal en gezond leven is een stamcelbehandeling in Duitsland. Maar die kost dertigduizend euro en dat vergoedt haar zorgverzekeraar niet. Vandaar deze rommelmarkt.

Tot zover het streekblaadje. Nieuwsgierig geworden lees ik verder op Leontines website. Leontines moeder is boos op Nederland. Ze voelt zich door de Nederlandse gezondheidszorg in de steek gelaten. Al die specialisten hebben het voor Leontine verpest. Ook de huisarts heeft voor haar afgedaan. Waarom weigeren ze haar dochter die levensreddende stamcelbehandeling?

Ik bekijk een filmpje van Leontine terwijl ze hevige pijnen lijdt. Ze ligt te kronkelen op bed en geeft met haar vuisten een roffel op de matras. Even later vertelt ze over haar vurige wens om toch weer een beetje normaal leven te kunnen leiden. Ik ontmoet nog veel andere Leontines op internet. Allemaal jonge vrouwen, zo tussen 20 en 35 jaar. Allemaal hetzelfde verhaal. En verder kom ik uit bij een kliniek in Frankfurt, Infusio geheten, waar een ‘naturopaat’ een veelheid aan ziekten behandelt, waaronder lyme.

Tsja, die stamcellen. Totipotente embryonale cellen die nog alle kanten op kunnen. Zij kunnen in ons lichaam vervangen wat verloren is gegaan. Zo bieden ze zicht op genezing. Op een nieuw begin. Leontines moeder: ‘Door al die antibiotica is haar afweersysteem volledig kapotgemaakt. Leontine moet helemaal opnieuw beginnen met het opbouwen van haar afweer. Stamcelbehandeling is het enige dat hier nog helpt.’

Stamcellen behoren niet tot het therapeutisch arsenaal bij lyme. De richtlijn vermeldt ze niet. Geen dokter zal zich aan zo’n behandeling wagen en geen zorgverzekeraar zal die vergoeden. Wat is hier aan de hand? Een beet van een geïnfecteerde teek kan nare gevolgen hebben, maar kan niet voor alle menselijk lijden verantwoordelijk worden gehouden. Leontine en haar ouders wijten al het leed van Leontine aan haar lymeziekte. En ze zetten alles in op de stamceltherapie. Wie er anders over denkt behoort tot de vijand. Zembla heeft de hausse in alternatieve lymebehandelingen al eens voor het voetlicht gebracht. Daarvoor gingen ze undercover in Duitse klinieken. Hevige verontwaardiging hierover bij lymepatiënten. Want wie durft te twijfelen aan de ernst van lymeziekte? En aan het ontbreken van een betrouwbare test? ‘Chronische lyme is een complexe multisysteemaandoening waarvoor momenteel enkel en alleen een klinische diagnose mogelijk is. Bloedonderzoek is onbetrouwbaar.’

Dat is het credo. Lymeziekte is een geloof geworden. Er is één diagnose. Er is één behandeling. Die behandeling is in drie zinnen samen te vatten. Uit bloed of buikvet worden volwassen stamcellen geïsoleerd. Die gaan tien dagen op kweek. Daarna worden ze onderhuids bij de patiënt terug ingespoten. Het is de logica van de eenvoud. Ingewikkelde problemen worden versimpeld. Iedereen moet het kunnen snappen. Iedereen moet ook een steentje bijdragen! Rommelmarkten, sponsorlopen en inzamelingen. Allemaal voor het goede doel. Want je wilt een medemens die broodnodige medische behandeling toch niet onthouden? De naturopaat uit Frankfurt vult er intussen zijn zakken mee.