Blogs & columns
Blog

Een luisterend oor

2 reacties

‘Goed, kun je het verder alleen afhandelen?’
Het betrof een ongecontroleerde zwangerschap van een minderjarig stel. Hun kindje werd te vroeg geboren en had meerdere aangeboren afwijkingen. Na een lange tijd van intensieve behandelingen en veel complicaties bleek het kindje niet meer te redden en werd besloten de beademingstube te verwijderen. Hierna zou het hartje nog kortdurend kloppen. Eindelijk zouden de jonge ouders het gezichtje van hun kindje goed kunnen bewonderen, zonder slangetjes en pleistertjes.

In een kleurige, vrolijke doek met kinderlijke printjes werd het kindje samen met de ouders naar een aparte kamer gebracht, waar ze de laatste momenten samen zouden kunnen doorbrengen. Om hen wat privacy te geven, waren mijn supervisor en ik even naar de artsenkamer gelopen.

Toen die vraag of ik het alleen kon afhandelen. Er schiet door mijn hoofd dat ik dit misschien de eerste keer niet alleen zou moeten doen. Dit is een belangrijk moment waar je geen fouten bij wilt maken.

‘Ehmm, het is eigenlijk mijn eerste keer. Ik heb nog nooit iemand geschouwd, laat staan een neonaat… Wat is precies de bedoeling?’

‘Nou, je gaat gewoon elke tien minuten even luisteren of het hartje nog klopt’, antwoordde hij. Ik denk na wat ik hiervan vind. Als hij het zo zegt, klinkt het simpel.

Dan begint hij te grinniken. ‘Ik heb een tip: je moet wel goed luisteren! Soms klopt het hartje zo zacht of langzaam dat het net lijkt alsof je het niet meer hoort! Ik heb het een keer meegemaakt dat ik net had verteld dat het kindje was overleden, toen twee seconden daarna het kind ineens weer naar adem hapte. Ik schrok me dood! Sindsdien luister ik altijd extra goed.’

Hij lacht, waarschijnlijk uit een soort schaamte voor zijn onnozelheid in een ver verleden, maar ik kan er niet echt om lachen.

‘Maar ja’, vervolgt hij, ‘soms luister ik en denk ik dat ik het hartje nog hoor, maar dan is het gewoon wat luchtverplaatsing in de darm of het kraken van je vinger op de stethoscoop.’

Fijn, het is dus helemaal niet simpel. Ik ben blij met zijn adviezen, maar ze bieden me weinig zelfvertrouwen als ik 10 minuten later de kamer inga. Ik luister. Het hartje klopt nog, maar erg traag. Ik verlaat de kamer weer. Achter de computer probeer ik alvast wat formulieren in te vullen, maar ik kan me niet echt concentreren. Als er weer 10 minuten voorbij zijn, ga ik terug.

Ik luister. En luister. En luister nog wat langer. Een geluidje. Ik denk mijn krakende vinger, maar voor de zekerheid luister ik nog wat langer. Nog een geluid; dit keer komt het niet vanuit het kleine lijfje, maar vanuit de ruimte: de ouders van het kindje zitten te grinniken. ‘Wat doet zij nou…’, fluistert de moeder tegen de vader. Even zijn ze weer tieners, in plaats van ouders die een stervend kindje op hun schoot hebben.

Ik realiseer me dat het er gek uitziet; ik heb ook nog eens mijn ogen gesloten om me extra goed te kunnen concentreren op de geluiden. Enigszins gegeneerd leg ik uit dat ik nog twijfel en het zeker wil weten.

Ik luister nog een tiental seconden, tot ik concludeer dat het kindje echt is overleden. Als ik het nieuws mededeel, komen de tranen.

zwangerschap
  • Nina Ooms

    Nina Ooms is huisarts in wording. Ze heeft ervaring bij de kindergeneeskunde en ouderengeneeskunde. Als jonge arts kijkt ze met een open blik naar haar patiënten, collega's en de gezondheidzorg en beschrijft de momenten die haar bij blijven.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Nina Ooms

    Blogger Medisch Contact

    Beste Harke, dank voor je betrokken reactie.
    Gelukkig is de stervensbegeleiding op de afdeling naar de ouders toe erg goed op deze afdeling. De verpleging is zeer betrokken en bekwaam, maar ook maatschappelijk werk wordt altijd ingeschakeld. Naar de... ouders toe is dus alles altijd in goed overleg. Mijn ervaring is dat ouders het vaak prettig vinden privé afscheid te kunnen nemen, indien ze weten dat wij altijd ter beschikking staan indien nodig.
    Als jonge dokter kom je vaak voor situaties waarover je twijfelt welke mate van supervisie je nog nodig hebt, maar soms is het ook goed om jezelf uit te dagen. In dit geval was dat voor mij zeker een twijfelgeval. Dit is denk ik voor velen herkenbaar en daarom ook vaak onderwerp van mijn blogs.
    Dank voor je interesse! Groeten, Nina Ooms

  • Harke Bruins

    eens Huisarts, Bodegraven

    Beste Nina, wat een moeilijke opdracht. Ik vraag me af wat er met deze jonge ouders is afgesproken. Wilden ze echt alleen gelaten worden met hun stervend kind, was daar geen begeleiding voor nodig ? Heb je zelf niet overwogen om te vragen of je bij z...e kon blijven. Je had nog veel voor ze kunnen doen denk ik. Steun geven, de symptomen bij het sterven duiden, veiligheid bieden. Duidelijk is dat je opleider ook geen raad weet met zo'n situatie. Harke Bruins, gepensioneerd, eens huisarts

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.