Een kapotje op mijn hoofd

Taal is zeg maar echt mijn ding. Het is de reden waarom ik stukjes schrijf en het is voor een neuroloog een heel belangrijk instrument. Verbale communicatie is een belangrijke manier om de hogere cerebrale functies te onderzoeken.

Het is bovendien zo dat je, als je een vak hebt waarin de problemen zo ernstig zijn dat het je duizelt, een manier zoekt om ermee om te gaan. Taal is dan een prima manier om te relativeren. Ik hou van taal en in het Caribisch gebied is het dan goed toeven. De mensen op Aruba spreken allemaal Nederlands, Spaans, Papiamento en Engels. Maar niet iedereen spreekt alle talen even goed. Zoals mensen die een kind tweetalig opvoeden weten, is het spreken van meerdere talen een aanslag op je hersencapaciteit. Niet ieder kind kan dat aan, want het vereist een bovengemiddelde verbale intelligentie. Dat geldt ook voor straattaal. De jongens van ‘De jeugd van tegenwoordig’ (‘Je bent een sjembek dat zeurt, maar je weet niet watskeburt’) zijn hoogintelligent en zeer precies in hun taalgebruik. Ik zie ook een parallel met het Fries. Toen ik in Dokkum werkte merkte ik dat de mensen die het mooiste Fries spraken vaak ook degenen waren die het beste waren in Nederlands. Een bouwvakker die slordig Fries spreekt zit daardoor in dezelfde val als de kinderen uit Curaçao die naar Nederland komen. Ze hebben een kleine wereld, want ze konden de meertaligheid niet bijbenen. Hier op Aruba hoor je het mooiste Nederlands en het mooiste Papiaments van de meest ontwikkelde mensen.

Veel talen een beetje beheersen is leuk. Soms zeggen mensen dingen die in het Nederlands grappig uitvallen. Een verpleegkundige op de afdeling Spoedeisende Hulp zei laatst over een patiënt met een hoofdwond: ‘Hij heeft een kapotje op zijn hoofd.’ Gelukkig is het slordige Papiaments niet moeilijk. En als je het niet meer weet, dan bo ta doorspek bo papiamento gewoon cu palabranan Holandes. Maar ik maak een hoop hilarische fouten. Zo zei ik laatst tegen een collega dat ik mijn haar zelf wilde knippen, maar ik gebruikte het woord cabes (hoofd) in plaats van cabei (haar) zodat het leek of ik mijn hoofd eraf wilde snijden. Ik heb het echt gedaan. Het waait hier altijd heel hard, de kapper is duur en ik heb geen tijd om ernaartoe te gaan. Ik heb een scheermachine gekocht en mijn haar bijna gemillimeterd. Helaas bovenop wat te kort. Toen ik daarna met mijn zoon ging snorkelen in de middagzon heb ik niet alleen mijn rug, maar ook mijn vertex flink verbrand. Nu loop ik dus al dagen met een kapotje op mijn hoofd.