Een ingewikkelde teen

Het is een casus die me al een aantal weken uitdaagt, frustreert en dwingt tot reflectie op meerdere vlakken; zowel op het gebied van communicatie en organisatie als professioneel gedrag een ware ‘draak’. Investering tot nu toe? Aanzienlijk. Het resultaat? Deprimerend.

Nog maar een paar weken terug kwam deze 82-jarige meneer met beginnende alzheimer aan de arm van zijn vrouw schuifelend mijn spreekkamer binnen. Het ging zo niet langer. Er was sprake van vergroeiing van de grote teen die al maanden de kwaliteit van leven op een negatieve manier beïnvloedde. Meneer had pijn bij het dragen van schoenen, wat leidde tot meer onrust en agitatie. Of dit niet operatief verholpen kon worden? Er was al een telefoontje gepleegd naar een kliniek in de regio waar een goede voetchirurg zou zitten, ze konden morgen terecht met een verwijzing.

Inderdaad, na het uittrekken van zijn sandaal komt een forse hallux valgus tevoorschijn met een beginnend drukulcus. De diagnose is duidelijk, maar is de aangedragen oplossing van deze kwieke mantelzorgster dat ook? Operatie lijkt een hoopvolle ‘quick fix’, maar toch probeer ik te overtuigen richting conservatief beleid. Met een verwijzing naar de podotherapeut en een controleafspraak over drie weken verlaten zij de spreekkamer. Dat dit consult niet videowaardig zou zijn op gebied van shared decision making tijdens mijn opleiding besef ik direct en ik neem me voor hier tijdens het volgende gesprek meer aandacht aan te besteden.

Een dag later belt mevrouw, ze zijn toch bij de kliniek geweest. Ook zonder verwijzing mochten ze gezien worden mits deze daarna zo snel mogelijk kon komen. De specialist heeft gezegd dat er geopereerd kan worden en er is waarschijnlijk al snel een plek! Patiënt is wilsbekwaam en wil het zelf ook graag. Na een telefoontje met mantelzorgster om aan te geven dat dit niet een gewenste gang van zaken is en vervolgens een gesprek met de desbetreffende kliniek geef ik schoorvoetend toe.

Toch blijft het knagen. Is dit nou goede patiëntenzorg? Heb ik te makkelijk toegegeven? Was het vanwege de drukte die dag? En waarom triggert het mij? Ben ik verbolgen om het feit dat mijn advies in de wind wordt geslagen? Ben ik zo autoritair? Ik leg de vragen naast me neer en troost me met het feit dat er wellicht een goede oplossing komt voor de patiënt, dat is waar het uiteindelijk om gaat.

Afgelopen week kom ik haar tegen en vraag naar de aanstaande operatie. Nou, zegt ze, daarover komt ze volgende week met haar man bij me langs. De specialist gaat opereren, maar heeft aangegeven dat er in de kliniek geen mogelijkheid is tot opname. Aangezien de voet onbelast moet blijven maar de heer beginnend dementerend is, is er sprake van een zogenoemd ‘sociaal probleem’. De specialist heeft geadviseerd de huisarts te vragen een revalidatieopname te regelen voor adequate nazorg. Mevrouw heeft een aantal voorkeuren en wil deze met mij bespreken, zodat het straks allemaal netjes geregeld is.

Verbouwereerd blijf ik achter. Was ik maar nooit aan deze verwijzing begonnen. Spijt, boosheid, zorgen en verantwoordelijkheid voel ik en ik moet me gaan voorbereiden op het aankomende gesprek. Hoe vaak ga ik me nog aan deze (s)teen stoten?