Een fijne collega

‘Hoe ging dat bij jullie dan?’ vroeg ik aan het begin van de coronacrisis al videobellend aan mijn moeder, ruim veertig jaar ervaring als verpleegkundige. Zij is opgeleid in een tijd waarbij je als 17-jarige ‘intern’ ging. Er werd hard gewerkt, het ging om productie en uren draaien en er werd gelet op je medisch handelen. Beoordelingen binnen competenties als communicatie, organisatie en samenwerking? Daar werd niet naar gekeken. Je moet naast goed in je werk gewoon een ‘fijne collega zijn’. Maar hoe word je een fijne collega? Of is dat iets wat je gewoon wel of niet ‘bent’ zonder de mogelijkheid hierin te leren?

Het is gemakkelijk om te denken dat het gebrek aan ontwikkeling op verschillende competenties een gemis in mijn moeders opleiding is, of om te denken dat dit iets is van vroeger. Echter, als ik terugdenk aan mijn eigen coschappen en anios-tijd dan bekruipt me toch datzelfde gevoel. Hard werken, laten zien dat je enthousiast bent, medisch-inhoudelijk goed doen en daarnaast ‘gewoon een fijne collega’ zijn. Er werd niet gevraagd of ik kon meedenken wat een optimale manier van communicatie op een volle zaal was, en of er qua organisatie misschien nog dingen anders konden; en omdat ik niet wist dat ik een mening had hield ik netjes mijn mond. Was ik nooit kritisch? Jawel hoor, maar meestal op mezelf, mijn eigen handelen, of als ik (veilig) thuis op de bank met vriendinnen mijn werk besprak.

De huisartsopleiding heeft mij geleerd dat je als jonge dokter mee mag denken. Ik word gestimuleerd een mening te ontwikkelen en om deze uit te spreken, zowel op het opleidingsinstituut als in de dagelijkse praktijk. Op het instituut uitte dit zich in wekelijkse discussies over maatschappelijk relevante onderwerpen als het toenemend oxycodongebruik en bijbehorende verslaving, de rol van de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) en zorgverzekeraars, en of de abortuspil door huisartsen voorgeschreven zou moeten worden. Maar ook leerde ik kritisch te kijken naar mijn opleiders/huisartsen. Ik werd beloond met mooie, gelijkwaardige gesprekken op de momenten dat ik kritisch durfde te zijn op het medisch handelen en mocht me ‘bemoeien’ met organisatorische aspecten van de praktijkvoering. Stukje bij beetje zorgen dit soort momenten ervoor dat ik mijn eigen mening krijg en zo ook mijn visie op het huisartsen vak begint te ontstaan. 

Wat ik hoop is dat steeds meer jonge dokters zich zullen herkennen in het feit dat ze mogen meedenken en praten, en dat er binnen elke opleiding aandacht is voor de ‘soft skills’ van het vak. Het ontwikkelen van deze vaardigheden geeft mij in ieder geval het gevoel dat ik zo meteen een echte huisarts ben en niet alleen maar hard kan werken, de richtlijnen ken en gezien wordt als een fijne collega.