Een epidemie van laaggevoeligen

Mevrouw Vredeman is moderator van de Faceboek groep ‘Reiki en de Kracht’ en legt uit dat ze hooggevoelig is. Ze heeft al jaren DM type 2 en komt langs met klachten van brandende voeten en niet kunnen slapen door de aanrakingspijn. Dat ze hooggevoelig is maakt het allemaal nog veel pijnlijker en bovendien is ze ook (over-)gevoelig voor de vele Gs in de lucht. Dat maakt dat ze het in haar benen en handen voelt zinderen en op bepaalde dagen in heel het lichaam.

Zinderen wordt in het ‘Etymologisch woordenboek: de herkomst van onze woorden’ omschreven als ‘gloeiend trillen’. Nu, dat vind ik dan weer zo enorm boeiend neuro-perspectivisch gezien. Want gloeiend is haptisch (behoort tot de wereld van de sensaties), terwijl trillen wijst op een repetitieve motorische activiteit met een kleine amplitude. In het woord zinderen huist dus een ‘voelen’ en een ‘bewegen’. Het is ook niet voor niets dat mevrouw Vredeman het woord ‘zinderen’ hanteert.

Om een zo een unieke combinatie van modaliteiten waar te kunnen nemen helpt het als je ‘hooggevoelig’ bent. Ze legde me uit dat ‘hooggevoeligheid’ in ons tijdsgewricht een epidemie wordt, die aangeeft dat het anders moet met de aarde. Ik liet dat even bezinken, ik begreep dat ze bedoelde dat we meer hooggevoeligen nodig hebben omdat anders de maatschappij vastloopt. En we de aarde met zijn allen snel opbranden. Maar ik ben er nog niet helemaal uit. Wel triggerde haar opmerking een associatieve vraag bij me: is er geen epidemie van laaggevoeligen? En is dat niet het grootste probleem van nu?

Ik zit voor een deel van het jaar tegenwoordig op een boerderij in de Oost-Algarve. En doordat ik nu eindelijk een beetje Portugees kan spreken, heb ik toegang tot de lokale bevolking. De Portugezen zijn lekker pragmatisch, beetje afstandelijk soms, maar altijd bereid tot helpen. Op de straat in mijn dorp is iedereen vriendelijk. De supermarkt is een soort lokaal verzamelpunt van simpel geklede figuren die allemaal elkaar wat te zeggen hebben. Ik kan nu begrijpen wat ze zeggen, het gaat meestal over niets of over wat pas gezaaid is en dat de bonen al opkomen. Nu kwam ik onlangs voor Kerstmis terug en moest in ons dorp (Bilthoven) boodschappen doen. Wat een andere wereld. Vol met laaggevoeligen. Mensen die duwen en trekken en met een heel kort lontje. Ik generaliseer natuurlijk. Maar veel meer mensen hier doen druk en geagiteerd dan mensen in mijn Portugese dorpje. En zijn geërgerd. Of worden geërgerd. Of groeten niet. Of kijken bozig voor zich uit.

Ik denk eigenlijk dat er een epidemie van laaggevoeligen dreigt. Van mensen die zich afsluiten van de flow door vanuit een existentieel NEE te leven. Een NEE dat we ook in onze maatschappij met de toenemende bureaucratisering in alle dimensies ervaren. Steeds meer kan niet zo maar, kan sowieso niet of kan helemaal niet meer. Steeds meer zand in de raderen van onze maatschappij en op Facebook adverteert een organisatie dat als je meer dan 3 uur op een vlucht moet wachten je dan via hen ze kan ‘sewen’: “yess, lets sew tha bastards.” Ik kreeg daar een ernstig gevoel van onpasselijkheid door, want als wij ons alleen nog allemaal gaan focussen op waar het fout gaat en dat uitvergroten dan kan de maatschappij alleen nog maar laaggevoeligen opleveren. Als u mijn gedachtegang kan volgen. En dat moet niet.