Een deuk in het doktersego
5 reactiesU bent niet langer een deelnemer aan deze groep. Dat is wat ik op mijn smartphone lees nadat ik de whatsappgroep van de waarneemgroep heb verlaten.
Eén van de consequenties van het feit dat ik mijn huisartspraktijk heb overgedragen. Ik heb geen patiënten meer op naam, ben geen opleider meer. In plaats daarvan werk ik voor twee dagen per week als vaste waarnemer in wat eens mijn praktijk was.
Mijn doktersego heeft het er maar moeilijk mee en produceert weinig opwekkende monologen. ‘Je hoort er niet meer bij, doet niet meer mee. Jouw mening is onbelangrijk nu je geen praktijkhouder en opleider meer bent. Je bent over de datum aan het raken, je bent geen echte dokter meer.’
Deze gedachten maken me verdrietig en boos. Ik heb het allemaal zelf ingezet en toch voelt het alsof me van alles is afgenomen. Zo’n prepensioenstap hakt er behoorlijk in, voor mijn doktersego is het echt een groot verlies. Dat ego heeft de overtuiging haarscherp te kunnen zien hoe anderen nu naar me kijken, als een soort alwetend oog. Dus die invullingen en beoordelingen voelen stuk voor stuk als harde feiten.
In de boeddhistische psychologie wordt wat ik hier doktersego noem wel gezien als onderdeel van een ‘schijnzelf’. Dat wil zeggen een zelf dat zich goed voelt als het meent succesvol te zijn, erbij te horen, te presteren. En slecht als dit juist niet het geval is. Mij helpt het in deze prepensioenfase dit zo te benoemen: o ja, dit prepensioen betekent een deuk in m’n doktersego. Ja, dat doet pijn. Dat mag, is heel normaal. En die beoordelingen en invullingen van wat anderen van mij vinden voelen wel als feitelijke waarheden maar zijn dat niet.
Daardoor ontstaat er ruimte waarin andere emoties kunnen verschijnen. Die van opluchting bijvoorbeeld. Geen personeelsgedoe meer, geen geneuzel met verzekeraars, geen jaarlijks terugkerende kwaliteitscarrousel. Meer ruimte ook voor dingen die ik in en buiten mijn werk belangrijk vind. Het is zo slecht nog niet met een kleiner doktersego.
Piet Meurs
oogarts,medisch directeur,oogziekenhuis eindhoven, Eindhoven
Ik begrijp uw gevoel en sta zelf aan de rand van mijn eigen pensioen in oktober.Ik maak echter de keus(ben topfit en innoveer elke dag) om nog 5 jaar door te gaan in mijn eigen ZBC als oogarts en daar zijn mijn patienten op dit moment blij mee.Ik wee...t niet of huisartsen hier ook voor kunnen kiezen om door te gaan na 65,volgens mij wel.
Wellicht bent u net iets te vroeg gestopt en dat zou jammer zijn.Als je vak je hobby is krijg je er nooit genoeg van.Doe na je 65 alleen de dingen die je interessant vindt en waar je goed in bent en laat het gecontroleer van alle instanties lekker aan de opvolgers over.Een nestor in een jonge groep kan van grote waarde zijn(oud grieks gezegde)
Barend Kooistra
Specialist Ouderengeneeskunde, Almere
Van Gerrit Komrij, op zijn graf:
Alles blijft
Daar stond een muur die ik heb aangeraakt.
De muur werd afgebroken. Van het puin
werd verderop een fundament gemaakt.
Ik plantte een fruitboom in mijn oude tuin.
Die werd geasfalteerd. Vij...f meter diep
Houdt zich een wortelstronk nog grommend koest.
Vijf eeuwen lang desnoods. De Spaanse griep
Landt ooit op Mars omdat ik heb gehoest.
Er was een vriend aan wie ik heb geschreven,
Een rots waar ik mijn naam in heb gekerfd.
Je bent een deel van alles bij je leven
En alles blijft bestaan wanneer je sterft.
Nico Terpstra
huisarts, Hoorn
Ik ben vol mededogen richting deze worstelende en tobbende collega. Eerst laat hij zich uitgebreid interviewen en filmen toen bij hem na vele jaren het besef kwam dat "de goede dood" (zoals door de griekse wijsgeer Seneca al indrukwekkend werd omschr...even), daadwerkelijk recht kan doen aan de wensen van sterke en rechtschapen burgers. Nu weer merkt hij pas achteraf dat een pensionering ook een rouwproces en een verlieservaring oplevert.
Mijn vermoeden is dat Tjaden als mindfulness-leraar te veel in het nu probeert te leven, zou dat verhinderen dat hij vooruit en achteruit kijkt? Volgens mij kan hij beter zijn licht bij Seneca opsteken dan bij Boeddha. Veel sterkte overigens.
Jeanny van Breemen
Gepensioneeerd huisa, Nijmegen
Sinds ik met pensioen ben vanaf januari na bijna 38 jaar huisarts te zijn geweest, is mijn wereld totaal veranderd. Van volop meedraaien, betekenisvol zijn, ben ik op mezelf aangewezen en dat valt niet mee. Gelukkig kan ik nog waarnemen maar ook dan ...doe je niet meer mee aan het hele proces. Een rouwperiode lijkt het wel. Het kost tijd, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt ook al is het met spijt in mijn hart. Wat was het een mooie tijd!
Liang Hai Sie
Internist niet praktiserend, Purmerend
Op papier de praktijk “helemaal” verlaten lijkt mij daarom zo lastig tijdens pre-pensioen, ons werk (zaker als arts) is voor velen een onlosmakelijk deel van onze identiteit, zeker na een aantal jaren in een praktijk werkzaam te zijn geweest. Ikzelf ...koos om eerst met 59 jaar de ICU na 20+ jaren te verlaten, twee jaar voor mijn 65e jaar geen patienten op zaal meer te behandelen, waar de jongere collegae erg blij mee waren: alsmaar minder klinische bedden bij hetzelfde aantal internisten, te versplinterd, dus volop spreekuur en endoscopieen doen, aantal werkuren van 70-80 uur naar 60-65 uur per week teruggegaan, wel gewoon diensten meegedraaid 1op 6 interne diensten 1 op 3 spoed endoscopie diensten, na afscheid niets meer medisch gedaan, mis het totaal niet. Dit is veel gemakkelijker dan nog met één been in de praktijk staan.