Blogs & columns
Blog

Een bed is geen bed

7 reacties

In ons ziekenhuis moeten verpleegkundigen alles kunnen. Immers: een bed is een bed. Deze stelling klopt alleen als je student bent. Na die tijd is het complete nonsens. Ik zal u uitleggen waarom.

We werken in een academisch ziekenhuis. Ook wel tertiair verwijscentrum. We gaan er als medisch specialist prat op dat we hier superspecialisten zijn. Ik word al narrig van het woord. Superspecialist: welke supernarcist heeft dat bedacht?

Maar goed, deze superspecialisatie kost vele jaren. Zes jaar geneeskunde, drie jaar promoveren, zes jaar opleiding, minimaal twee jaar fellow zijn en dan nog drie jaar voor je academisch geland bent. Superspecialist ben je dus niet zomaar: dat kost twintig jaar. En als je zo gestudeerd hebt als ik, ben je minimaal drieëntwintig jaar onderweg.

De hbo-v-opleiding duurt vier jaar. Dat is een zware opleiding waar je een goed stel hersens en dito praktische vaardigheden voor nodig hebt. Laten we zeggen dat je ook drie jaar nodig hebt om daarna te wennen in de academie. Ben je zeven jaar onderweg. Maar dan kan je ook wat: wij hebben dames en heren verpleegkundigen op onze afdeling die je niks meer wijs hoeft te maken over traumapatiënten. Ze zijn onze ogen en oren en de steun en toeverlaat van dokter en patiënt.

Maar nu komt het, want: een bed is een bed. Nogmaals, dit moet door een dronken student verzonnen zijn. Een weldenkende bestuurder kan dit niet bedacht hebben, ook niet onder logistieke of financiële druk. Onze traumaverpleegkundigen worden dus geacht om te zorgen voor een COPD-er met een steunhart. Want de longafdeling ligt vol. En een bed is een bed.

Ik probeer dit op mezelf te betrekken. Ik kom nietsvermoedend om 7 uur ’s ochtends het ziekenhuis binnen en mijn afdelingshoofd zegt: ‘Jij gaat vandaag een robot-Whipple (pancreasresectie) doen.’ ‘Wat?’ Vraag ik enigszins verbaasd. ‘Je hoort me goed, een robot-Whipple. Jij bent toch chirurg? Een operatie is een operatie.’

Stel, uw vader moet nu door mij worden geopereerd. Een operatie is toch een operatie en ik ben immers chirurg. Ik ben niet bang, niet al te onhandig, maar de kans dat uw vader hier zonder kleerscheuren en met een nette resectie uitkomt, is precies nul. En de robot overleeft het ook niet. Ik zou namelijk zwaar gefrustreerd raken.

En gefrustreerd raken is dus precies wat er gebeurt met onze verpleegkundigen. Ze krijgen dienstorders om te zorgen voor patiënten, in een tertiair verwijscentrum, waar ze logischerwijs niet voldoende verstand van hebben. En omdat ze liever niet verzaken en zich ontzettend verantwoordelijk voelen, proberen ze het nog te doen ook. Maar om nou te zeggen dat het wenselijk is…

We zijn een team, dokters en verpleegkundigen. En als wij superspecialist moeten zijn, zijn onze verpleegkundigen dat ook. Daarom werken ze in een academisch ziekenhuis. Bij ons is een bed dus geen bed. En laten we dat in vredesnaam zo houden.

lees meer van Marijn Houwert

superspecialisatie
  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.