Ebola - Marco Versluis

U kunt het niet gemist hebben. Er is een ebola-epidemie. Het angstbeeld dat al jaren in de lucht hangt en dat de basis vormde van menige B-film: de uitbraak van een dodelijk virus. Toch is er niets te zien van de integrale paniek die dit soort films kenmerkt. Geen smeulende steden, geen razende helikopters en geen angstige president die op televisie de noodtoestand afkondigt. Ik lees in de krant dat we goed zijn voorbereid en dat we ons geen zorgen hoeven te maken. De media-aandacht verliest aan impact, het nieuws went. Even was het spannend toen twee, mogelijk besmette, tropenartsen terug naar Nederland kwamen. Maar gelukkig liep het goed af en het onderwerp verschuift verder van de voorpagina af.

En toch vind ik dit raar. Als secretaris van een stichting, Masanga Nederland, ben ik betrokken bij het in stand houden van een ziekenhuis in Sierra Leone en volg ik het nieuws op de voet. Noodgedwongen is het ziekenhuis gesloten omdat de lokale situatie niet meer veilig is voor het personeel. Ook andere ziekenhuizen zijn gesloten en de nationale zorg is gereduceerd tot de werkzaamheden van een paar achtergebleven helden. Niets dan lof voor deze mensen en de WHO die zich inzetten om de uitbraak te controleren, maar ondanks de inspanning stijgt het aantal infecties nog exponentieel. De gevolgen zijn niet te overzien. De gesloten ziekenhuizen bieden vrij spel voor malaria en andere dodelijke ziekten. Scholen zijn dicht en de oogst verpietert op het land. Het fictieve B-filmscenario is werkelijkheid voor een toch al getraumatiseerde bevolking en ik vraag me dan ook af: waar blijft de landelijke giro-555-actie?

Marco Versluis, gynaecoloog