Dus dit was het dan…

Een beetje stug. Niet onvriendelijk, maar ze had liever niks met dokters te maken. Een sterke vrouw, met een stevige eigen wil, ad rem en vol humor. Haar zelfzorg was eigenlijk nogal matig. Kleren niet altijd even schoon, haren niet altijd fris gewassen. De wondroos aan haar benen was eigenlijk niet zo verwonderlijk, gezien de staat van haar voeten: heel veel eelt met kloven en kalknagels. Het was net alsof ze dat niet zo belangrijk vond.

De zorg voor haar man vond ze belangrijk, net als het oppassen op de kleinkinderen. Twee jongens, een tweeling, die waren haar alles waard. Als ze het over hen had, dan leefde ze helemaal op. Ze kwam dus liever niet bij mij, alhoewel ze me niet onaardig vond. Dus als ze al kwam, was het met haar man mee, of als het echt niet anders kon. En op die manier kwam ze een heel eind.

Tot ze viel, uit het niks. Ineens lag ze daar. Beetje gek, maar goed. Opgestaan en weer verder gelopen. Ze was wat in de war, bleek een blaasontsteking te hebben, dat verklaarde veel. Dus antibiotica. Maar de dag erna viel ze weer, en ging ze richting een kast om te plassen. Toen werd ze naar het ziekenhuis gestuurd.

En toen ging het ineens snel. Ze bleek een grote tumor in haar hoofd te hebben en ging zo hard achteruit dat een biopsie niet meer gedaan is. Ze werd overgeplaatst naar het hospice. Ze was af en toe wakker, en vroeg me wat er met haar aan de hand was. Een tumor in je hoofd, vertelde ik haar. Dat vond ze niet best, wat kon er aan gedaan worden? Ik vertelde haar dat er niks meer aan gedaan kon worden. Toen was ze even stil en zei daarna: ‘Dus dit was het dan voor mij?’ Ik kon niet anders dan dit bevestigen. Een traan rolde over haar wang.

Het verdrietige was dat ze even later het hele gesprek weer was vergeten, en dus iedere keer opnieuw deze slechte boodschap voor de eerste keer moest horen. Door de tumor was ze ook traag geworden, de sprankeling was uit haar ogen, haar soms scherpe en ad remme opmerkingen waren weg. Maar ze werd in het hospice liefdevol verzorgd en haar man, kinderen en ook haar kleinzoons kwamen regelmatig. Na een paar weken is zij rustig ingeslapen.