Blogs & columns
Column

Doodsangst - Luus Koster

1 reactie
beeld: Thinkstock
beeld: Thinkstock

Ik kan mijn pokerface niet houden deze keer. Ik ben zo onder de indruk van het blauwzwart verkleurde, harde hobbelige maanlandschap dat ooit een borst moet zijn geweest en waar nu onafgebroken een klein stroompje bloed uitloopt. Ik vrees dat ik aan alle kanten ongeloof uitstraal. Hoe kan een vrouw het zo ver laten komen? Hoe diep kun je je kop in het zand steken? Hoe kan je je omgeving zo om de tuin leiden?

Schoorvoetend komt het verhaal. Ze heeft altijd angst gehad dat haar hetzelfde zou overkomen als haar moeder en enkele tantes. Maar ze had een nog grotere angst voor dokters en ziekenhuizen. Ze raakte al in paniek bij een richtingwijzer voor een ziekenhuis. Die geur, die lange tl-verlichte gangen, zacht gesnik, gegil, witte jassen. Ze moest er niet aan denken.

Enige jaren geleden merkte ze voor het eerst een klein knobbeltje in haar borst op. Ze was echt van plan geweest ermee naar de huisarts te gaan, al was het voor haar man. Maar ze had het telkens uitgesteld. En toen werd het steeds moeilijker. En ze werd steeds banger. Bang voor de diagnose. Bang voor het pad dat haar moeder bewandeld had.  Ze durfde steeds minder goed de afspraak te maken.

Niet lang daarna werd het zichtbaar. Haar borsten waren niet meer symmetrisch. Eerst kon ze nog wel wat opvullen aan de andere kant, maar op een gegeven moment pasten de bh’s niet meer. Eerst ging ze niet meer naar verjaardagen en feestjes. Daarna meed ze contact met haar zussen, familie. De buurvrouw ging ze uit de weg. Ze had inmiddels een eenzijdige cup E ontwikkeld. Dat  stop je niet meer onder stoelen of banken. Haar man had ze wijsgemaakt dat het een vervelende borstontsteking was.

Nu er een stroompje bloed is gaan lopen, is de maat vol. Vlekken in de kleren. Dit kan ze niet meer verbergen of afdoen als een ontsteking.

Met een hangend hoofd en zeer angstige ogen zit ze voor me op de onderzoeksbank.  Tja, wat moet ik zeggen. Ik kan haar niet geruststellen. Dit is de curatieve fase voorbij.  Dit wordt chemotherapie, radiotherapie. En hopen dat we daarna het zieke weefsel kunnen verwijderen. Op dit moment is er niet eens huid om een amputatiewond te sluiten.

Er schieten allerlei gedachten door mijn hoofd.  Met welke enorme angst leeft deze vrouw? Een allesoverheersende angst voor ziekenhuizen en dokters. Een angst groter dan doodsangst. Een angst die haar uiteindelijk fataal zal worden.

Luus Koster, chirurg in opleiding

borstkanker zorgmijden
  • Luus Koster

    Luus Koster (pseudoniem) schreef van 2012 tot en met 2014 over haar ervaringen als chirurg in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Marijke van der Poel

    huisarts, DOORWERTH

    Ik heb als (toen nog) huisarts in opleiding iets soortgelijks meegemaakt: een vrouw die telefonisch een antibioticakuur wilde omdat ze zo kortademig was. Toen ik een visite deed, trof ik een zeer kortademige vrouw die vroeg of ik ook nog even naar ha...ar borst kon kijken: een bijna steenharde, vervormde rechtermamma. Er bleken al zoveel metastasen te zijn dat ze binnen 2 weken is overleden. Ook zij was doodsbang voor de dokter en de diagnose...

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.