Domweg gelukkig in de vaccinatiestraat

Grillige tijden hier op de GGD. Voor de een ben je een ‘superhero’, voor de ander een boosdoener. Terwijl ik voor het stoplicht wacht komt er ineens een voetganger op me af die tegen mijn GGD-auto schopt. Hij schreeuwt iets onverstaanbaars, zwaait met z’n vuist en loopt door. Coronastress? Licht beduusd rijd ik door naar de RAI, waar ik mijn debuut maak als vaccinator.

Deze dagen ben ik zoveel mogelijk op zoek naar de leuke taken en de inspirerende collega’s. Je moet het vol zien te houden, nietwaar? Ik vertoon ook steeds meer vermijdingsgedrag richting zeurpieten en langdradige televergaderingen. Tekenen van afmatting? Ik zie het zelf meer als een eurekamoment: dit had ik veel eerder moeten doen!

In de vaccinatiestraat van de RAI is het rustig. Er is een of andere brief te laat verstuurd en we draaien onder de capaciteit. Kennelijk een landelijk probleem, kunnen we niks aan doen. In de wachtrij staan de negentigers geduldig te wachten, de meesten met rollator. Ze hebben natuurlijk alles al een keer meegemaakt, maar zijn toch allemaal enorm opgelucht dat ze gevaccineerd worden.  Dankbare patiënten, die zien we in de politiecel ook niet zo vaak. En met uitstekende Amsterdamse humor. Een slechtziende oude dame: ‘U ziet eruit als een leuke jonge dokter, dus gaat uw gang maar hoor!’ En een andere 90-plusser: ‘Gaat u mijn BSN ook verkopen dokter? Ik weet niet of die nog veel waard is op mijn leeftijd hoor.’

De dag vliegt voorbij en ik laat me nog een paar keer voor de prikdienst inplannen. Geïnspireerd rijd ik terug naar de GGD. Iemand heeft intussen ‘Stop Covid Lies’ op het gebouw geverfd. Weer een  wappie? Kan mij het schelen, het was een mooie dag. Ik ben het trouwens helemaal met hem eens.