Blogs & columns
Blog

Dokter in cognito

Plaats een reactie

Toen ik net geneeskunde studeerde had ik een onweerstaanbare drang om terloops tegen een zorgverlener te laten vallen dat ik het een en ander aan medische kennis had. Ik kreeg er de kriebels van als de Sanquin-arts zei dat mijn ‘bloedgehalte’ of ‘bloeddruk’ laag was of als mijn huisarts me in jip-en-janneketaal de voor- en nadelen van de pil voorschotelde. In openbare gelegenheden hoopte ik met smart op een rondschallend: ‘is er een dokter in de zaal?’, zodat ik als heldhaftige coassistent het strijdtoneel kon betreden.

Maar toen kwam de dag waarop ik met het schaamrood op mijn kaken op de stoep van de huisarts stond. Ik kreeg mijn blauwe nagel toch verdorie niet doorgeprikt met een hete naald. Ik kreeg het mijn mond niet uit dat ik nota bene bijna arts was. Of die keer dat de tandarts dacht dat ik elke tand bij nummer kende, of toen de kaakchirurg me vroeg mijn eigen foto te beoordelen. Dan benoem ik nog niet eens het moment dat ik met mijn mond vol tanden stond toen een man in het vliegtuig dacht dat hij een hartinfarct kreeg. Nee, die tijd van trots is voorbij. Nu hang ik veel liever het onwetende meisje uit dat geoorloofd domme vragen mag stellen.

In die vroege beginjaren kickte ik flink op mijn eigen status in spe. Ik vond het niet meer dan logisch dat niemand een kritische vraag over mijn studiekeuze stelde, terwijl mijn zusje zich keer op keer moest verantwoorden voor het toekomstperspectief dat algemene sociale wetenschappen haar bood. Ik genoot ervan dat menig vage kennis in de veronderstelling verkeerde dat ik hele Latijnse woordenboeken uit mijn hoofd leerde en non-stop mensen reanimeerde. Uitermate terecht, want nobel als ik was, stelde ik mijn leven in dienst van de zieke zielige medemens.

Maar nee, die roze wolk is ook vervlogen. Met dank aan mijn rijinstructeur, die aan al zijn leerlingen verkondigd had dat hij een dokter in de auto had (‘Ze is kinderarts!’ ‘Nee, ik ben geen kinderarts.’ ‘Jawel, je bent een arts voor kinderen!’) en op de artsenparkeerplek voor mijn huis wilde parkeren. Ik kon wel door de carrosserie zakken van schaamte, en breng mezelf sindsdien in een willekeurig gesprek het liefst zo min mogelijk in verband met mijn beroep. Ik ben bang dat de kapper mijn haar ineens extra netjes knipt, de buschauffeur me voor de deur afzet, de loodgieter gratis lood giet en de piloot zachter landt. Ik durfde de Surinaamse ambassade niet te vertellen dat ik er binnenkort als arts bij de kindergeneeskunde ga werken, uit angst dat ze zich verplicht zouden voelen wat vaart achter mijn werkvisum te zetten. Gelijke behandeling is zoveel fijner dan het ongemak van aanbidding.

Een dokter zonder trots, misschien is dat iets om trots op te zijn. De neiging om mijn witte kleur te bekennen is voorbij, ik wil meer mens dan dokter zijn. Maar die ene keer dat het goede-doelen-jochie van de KWF Kankerbestrijding me vertelt dat hét beloofde kankermedicijn nabij is… Of die ene keer dat een 18-jarig meisje me in de kroeg vraagt of ook ik geslaagd ben… Dan geniet ik stiekem van de gedachte dat ze géén idee hebben wie ze voor zich hebben staan.

meer van Alise van Heerwaarde

opleiding carrière
  • Alise van Heerwaarde

    Alise van Heerwaarde werkt als anios kindergeneeskunde in het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.