#Doesrustig

Gedurende de week merk ik regelmatig opgestapelde onrust bij mezelf. Dan wordt het weer tijd om alles in perspectief te plaatsen. Daarom jog ik in het weekend ’s ochtends graag door de duinen en over het strand. Sjokken, hardlopen kun je het niet noemen. Door de branding ploeterend kom ik dan vaak mijn favoriete vogeltje tegen: het strandlopertje. Een klein schattig witgrijs beestje met zwarte kraaloogjes op kleine steltjes dat continu heen en weer rent in de branding tussen de aangespoelde schelpjes.

De snelheid waarmee ze lopen doet vermoeden dat ze ongelooflijke haast hebben. Zo veel haast en drukte dat je er zelf rustig van wordt. Ze rennen in een soort bocht precies op de rand van het aanspoelende water, vliegen dan weer een stukje terug en rennen dan opnieuw tussen diezelfde schelpjes het water mijdend om af en toe te pikken naar wat eetbaars. Drukdrukdruk.

Vaak ga ik even een tijdje stilstaan om naar ze te kijken. Regelmatig neem ik er ook even een filmpje van op, om later op mijn werk terug te kijken als ik druk loop te doen. Strandlopertjes. Bijzonder dat ze niet uitgeëvolueerd zijn, want ik ken geen ander beestje dat zo zichtbaar inefficiënt met zijn energie omgaat, juist om energie te werven. Al die bedrijvigheid plaatst mijn eigen drukdoenerij in een verzachtend daglicht.

Vervolgens jog ik verder door het mulle zand met uitzicht op de oneindige horizon met het repeterend geluid van de immer aanspoelende golven. Golven die soms lieflijk kabbelend aankomen, dan weer een woestenij met schuimkoppen vormen. Terwijl ik jog, spoelt mijn onrust met de golven weg. Soms word ik ingehaald door een hardloper, soms galopperen majestueuze paarden me tegemoet door de branding. Ik ga gestaag voort in mijn eigen tempo mijn ritme volgend. Met elke stap word ik lichter.

Nadat ik het mulle zand de duin op heb bedwongen, kijk ik nog eenmaal achterom naar de horizon. Soms een duidelijke streep, soms opgaande in de vijftig tinten grijsblauw waaruit de zee en lucht bestaan. Het veranderend perspectief vanaf de hoge duin op de immense horizon maakt me nederig en klein. Zo, dit strandlopertje is weer even op adem gekomen #Doesrustig.