Does it spark joy?

Sporadisch heb ik weleens zure gedachten aangaande het artsenvak. Een moment dat je je kan afvragen of je daadwerkelijk een lagere pH krijgt, daar tijdens die paar minuten als zuurpruim. Na wat zuur afblazen treedt direct restloos herstel op. Het betreft vrijwel nooit het vakinhoudelijke, het gaat om the package it comes with. De stoelendans om een plek te vinden, de buitensporige administratielast, de (onbetaalde) overuren naast je vele contracturen, en het vinden van een goede werk-privébalans. De last die het mooiste vak ter wereld met zich mee kan brengen.

Gelukkig worden de zure momenten ruimschoots gecompenseerd door de keren dat ik me heel erg bevoorrecht voel dat ik op dat moment op die plaats ben, in die functie. Chronisch rondlopen met een lage pH kan helaas in de praktijk wel voorkomen. Het betreft een uniek biochemisch fenomeen want het kan ook infectieus zijn en zich zowel binnen als buiten vakgroepen verspreiden met niet nader te bepalen hoog reproductiegetal.

Hoe kunnen we goed zorgen voor ons humaan kapitaal aan werknemers ondanks de als (te) hoog ervaren werklast? De zorg efficiënter, doelmatiger inrichten is een nobel streven waaraan hard gewerkt wordt door initiatieven als [Ont]regel de Zorg, maar het logge medische systeem veranderen vergt doorzettingsvermogen. De meest logische korte-termijnoplossing is om mysterieuze redenen al jaren een no-go: verdeling van de werklast over meer werknemers. Het rechttrekken van de onlogische combinatie van het hoge aantal artsen die een hoge werklast ervaart en het buitensporige aantal werkloze jonge artsen/klaren: meer mensen aannemen. Dan resteert nog optie c, wanneer je niet meer mensen of minder werk kan regelen: zorg voor meer energie. Iets dat allicht eigenlijk altijd voorop moet staan.

Does it give you that little spark of happiness?
If not, then it’s time to let it go from your life.

Toepasbaar op het opruimen van je huis, maar in de boodschap van opruimgoeroe Marie Kondo zit iets heel belangrijks: focus op wat je wil houden. Wat is er belangrijk voor je, wat heb je nodig? Waar krijg jij energie van? Mijn motto is derhalve: manage niet (alleen) je tijd, maar je energie. Als er een niet-komer is op de poli, besteed ik die tijd aan de volgende patiënt, op een manier zoals de zorg mijns inziens optimaler zou zijn. Na mijn uitgelopen dienst, mijn pieper overgedragen, ga ik nog langs de moeder met gecompliceerde bevalling. Ruim een half uur praten we. Het zijn deze momenten waarop ik extra plezier in mijn werk ervaar, wat weer tientallen brieven typen compenseert. Geen betere titel voor een nieuwe beweging dan het recent opgerichte beweging Zin in Zorg! Als ik de kamer uitloop, hoor ik: ‘Jij nog hier? Dat begrijp ik niet, ga eens naar huis!’ In mijn hoofd bedank ik ze vriendelijk, want inmiddels weet ik waar het om gaat: focussen op positieve energie.