Doelgroep

Vandaag is Mo weer aangehouden, hij lag te schreeuwen in een portiek. Openbaar dronken en in de snijdende kou ook onveilig. De politie heeft hem meegenomen op basis van artikel 3 Politiewet: ‘…het verlenen van hulp aan hen die deze behoeven’.

Een jaar of tien geleden wilde iedereen ‘zorg’ in zijn werk laten terugkomen (apotheekzorg, brandweerzorg, politiezorg, enz.), maar een paar kabinetten verder is men druk aan het ‘ontzorgen’. Kerntaken, participatie en zelfredzaamheid, dat soort terminologie.

Gelukkig voor Mo zit hij nu in een warme cel, een agent heeft hem een tosti gegeven. Hij heeft een verstandelijke beperking, is drugs gaan gebruiken, heeft hiv opgelopen en is door zijn familie verstoten. Hij heeft een kamer bij het Leger des Heils, maar slaapt vaak op straat omdat hij zoveel ruzie maakt. Soms omdat hij dronken is, soms omdat hij het allemaal niet zo begrijpt. Nu is hij boos omdat zijn computer is gestolen. Als hij me ziet, grijpt hij mijn arm en vertelt het hele verhaal, de tranen staan in zijn ogen. Ik versta niet alles, hij spuugt stukjes tosti op mijn jas. De politie brengt hem later naar de opvang, maar we zien hem vast weer terug.

Net zo’n verhaal als Dirk, die we een paar jaar geleden nog wel eens tegenkwamen. Hij vermeed iedereen en woonde in een park in een zelfgebouwde ‘tent’ van dozen. Door zijn waan dat hij alleen yoghurt mocht eten was hij mager en verzwakt, maar ook niet te vermurwen om iets anders te eten. De politie had hem wat te eten aangeboden, hij zag lijkbleek en zijn hart klopte zichtbaar tegen zijn ribben. Ik overlegde met het ziekenhuis. ‘Is Dirk weer in beeld? Stuur maar in, hij had vorige keer een Hb van 2.1. We zullen hem wel weer optransfunderen.’ De laatste jaren hebben we hem niet meer gezien, ik ben bang dat dat ook niet meer gaat gebeuren.