Do as much nothing as possible
3 reactiesIk ben een groot fan van Barbara Ehrenreich en het hartstochtelijk eens met haar pleidooi om minder preventieve onderzoeken te doen, minder te medicaliseren, maar te leven en wat je aan ziekte overkomt te accepteren. Ik bewonder artsen die zeggen: ‘Do as much nothing as possible.’
En toch… Een paar maanden ging mijn hart steeds zo tekeer als ik in bed lag. Ik had steken in de hartstreek, op de plaats waar mijn port-a-cath gezeten had. Ik dacht, dat is vast stress. Daar had ik zo mijn redenen voor. Ik deed ademhalingsoefeningen, maar dat maakte het niet beter. Toch dacht ik ook, met alle aandacht voor het vrouwenhart en hartkwalen na chemo, wat als het toch hartschade is? Is het niet suf om klachten af te schuiven op stress en een sluimerende hartkwaal te negeren? Een lastige vraag voor mij als ‘het-is-vast-niks’-mens.
Mijn man vond het welletjes. Hij dacht ook: ze zal toch niet ineens dood neervallen? Dus gingen we naar de huisarts. De bloeddruk was wat hoog. Dat liet zich verklaren door stress, vond ik. Verder zat ik qua risicofactoren heel laag. Nou ja, behalve dan die vervroegde overgang, bestraling en chemo. Om de klachten te verminderen, kreeg ik alvast een bètablokker.
Mijn huisarts zei: ‘Zal ik je voor een check-up naar een cardioloog verwijzen?’ Dat leek me goed. Voorafgaand aan het consult kreeg ik vanuit het ziekenhuis allerlei vragen. Ze wilden mijn dossier opvragen bij een cardioloog waar ik eerder was geweest. Dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde gewoon praten met de cardioloog en horen dat mijn hart oké was en dat mijn klachten vast stress waren. Verder niks.
Een paar weken later zat ik in de wachtkamer. Een medepatiënt begon tegen me te klagen. Om hem heen hing een geur van oude rook. Zijn cardioloog deed niks voor hem, vond hij. Ondertussen kreeg ik hartkloppingen van het computerspelletje dat zijn zoontje speelde. Ik humde vriendelijk, staarde op mijn telefoon en dacht: wat doe ik hier eigenlijk?
De cardioloog vroeg me wat ik kwam doen, want ze kon van de verwijzing niks maken. Ik zei dat ik klachten had en dat ik eigenlijk kwam om te horen dat het niks was. Ze keek me vreemd aan. Ze maakte een ecg en een echo van het hart. Alles zag er goed uit. ‘Ik denk dat alles in orde is. Veel mensen hebben hartkloppingen. Dat is lastig en vermindert met een bètablokker, maar het kan geen kwaad. Om toch iets abnormaals uit te sluiten, stel ik voor 24 uur een holter te dragen en een dagboek bij te houden.’
Ik vond het feit dat die cardioloog niks raars zag geruststellend genoeg. Ik vertelde over mijn angst voor medicaliseren. Ik vroeg of ze het goed zou vinden als we het eerst nog een halfjaar aankeken. Ze kon zich daar gelukkig helemaal in vinden. Ik slikte nog twee weken een bètablokker, de kerstvakantie brak aan met minder stress en de hartkloppingen verdwenen. I am going to to do as much nothing as possible.
Barbara Ehrenreich kreeg onlangs de Erasmusprijs. Haar boek Natural Causes: An Epidemic of Wellness, the Certainty of Dying, and Killing Ourselves to Live Longer is een aanrader.
Desiree Hairwassers
Patient advocate borstkanker en erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker, Huissen
Heer Bonte, het boek is er ook in het Nederlands, maar ik vind de titel zo suf vertaald dat ik er de voorkeur aan gaf de Engelse titel te noemen. Het Nederlandse boek heet Oud genoeg om dood te gaan- over de vragen die iedereen zich ooit moet stellen...
Heer Mitrasing, het kan nog steeds zo zijn dat er bij nader onderzoek wel iets uitgekomen was. Op dit moment kies ik ervoor om niet meer te willen weten. Stel dat er in de toekomst wel 'iets' blijkt te zijn, had eerder weten dan het verloop van mijn leven veranderd of slechts de kwaliteit beïnvloed en was dat dan positief geweest (eerder therapie dus eerder van de klachten af) of negatief (bijwerkingen van therapie en de angst voor iets ergers). Omgaan met die onzekerheid en bepalen dat je sommige dingen helemaal niet wil weten, dat is precies waar deze blog over gaat. Hoeveel onzekerheid is voor mij acceptabel en... hoeveel onzekerheid is voor mijn arts acceptabel? Hoeveel mensen moet je doorverwijzen uit angst iets te missen? Hoeveel levens red je met 'voor de zekerheid' doorsturen? Hoe beïnvloedt dat de kwaliteit van leven? De angst iets te missen, wordt met alle aandacht voor aandoeningen steeds groter. Dat geldt voor artsen en patiënten. Toch...... als we capaciteit en geld in de zorg besteden aan mensen die gezond maar onzeker zijn, blijft er geen geld over voor die mensen die echt interventies behoefden. Ik heb geen antwoorden, alleen maar vragen en zorgen daarover.
G K Mitrasing
Vogelvrije Huisarts, Jumla
Uiteraard fijn voor Mw Hairwassers. Maar wat als er nu wel iets uit was gekomen? Die voorbeelden zijn makkelijk aan te reiken vanuit de praktijk als huisarts vermoed ik zo.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Bedankt voor de tip. Dat boek ga ik lezen. Der Krankheitserfinder is eveneens een aanrader.