Dit verhaal gaat niet over mij

‘Hé met je huisarts, kun je me terugbellen?’ Op mijn voicemail staat een collega met dezelfde zin die ik al duizend keer heb ingesproken. Soms zeg ik er ‘niet schrikken’ bij, maar dat doe ik niet als het serieus is. Hij zegt het niet.

O. Het is wel schrikken. Want ik doe routinematig braaf mee aan het bevolkingsonderzoek en nu is dat uitstrijkje niet goed.

Oké, dan gaan we biopten doen en dan branden ze er misschien daarna een reepje af. Dat hoort er ook bij, dat gebeurt zo vaak.

Van tevoren is er een gesprek en geven ze alvast uitleg over eventuele ingrepen. Ze vragen of ik nog een kinderwens heb. Nou nee, onze derde dochter is er pas net. ‘Weet je het zeker?’ Ik kijk blijkbaar nog twijfelend, want ze zegt: ‘Dat bespreken we dan wel als het zover is.’ Het is bijna gezellig.

Maar bij de biopten wordt er ineens heel ernstig gekeken. Alle vrolijkheid en de dit-doen-we-even-vibe zijn weg. ‘Je moet je wel voorbereiden dat het kwaadaardig kan zijn.’

Ik geloof haar niet. Ik hoor het, ik vraag dingen over wat dan de bedoeling is met vervolgonderzoeken, maar ik geloof het niet echt. Ik ben toch gewoon gezond? Een beetje te dik, dat wel. Dat komt omdat ik zo gelukkig ben, en zo van op vakantie en uit eten gaan houd. En omdat mijn jongste dochter potverdorie net 1 jaar is. Ik heb nog niet eens de kans gehad om die kilo’s er echt af te rennen.

Ze gaan met spoed de cellen beoordelen en dan word ik over drie dagen gebeld. Onderweg naar huis denk ik aan mijn praktijk, mijn volle werkweek, aan de coassistent die vandaag bij mij is begonnen en aan iedereen die in mijn huis woont. Hoe moet ik dit nu tegen hen vertellen? En wat moet ik eigenlijk vertellen?

Twee dagen later staat het in mijn onlinedossier. Adenocarcinoom. Ze had gelijk. Het is kwaadaardig. Ik lees het, en ik zie mijn naam rechtsboven in de hoek. De foto erbij is gemaakt toen ik moest bloedprikken een paar jaar geleden. Helemaal niet ongerust en lachend kijk ik naar de camera. Dat is niet dezelfde persoon die net even geen adem kon halen. CAR-CI-NOOM. Het staat er wel. Ik lees het drie keer opnieuw. Dit kan toch niet over mij gaan?

Want ik voel me prima, behalve dat ik steeds moet huilen als ik echt denk aan die cellen die in mijn buik blijkbaar kankerdingen doen.

Ik hoop ergens dat er straks alsnog een dokter op mijn voicemail staat, die dan zegt dat er een fout gemaakt is, en dat het toch gewoon een beetje afwijkende cellen waren, en dat het ze spijt. Niet schrikken, dat verhaal ging toch niet over jou.