Diep gevallen

Net toen ik ging fantaseren dat ik misschien wel de oudste deelnemer zou worden die de volle zes uur op de paal had gestaan, viel mijn droom met een plons in het water. Die plons was ik. In het zicht van de haven, met nog 25 minuten te gaan, mijn evenwicht verloren.

‘Maar 5 uur en 35 minuten is toch superknap’, zeggen mensen dan, maar voor mezelf doe ik niet aan toch. Waar ik het over heb? Over Last Man Standing. Ik berichtte er hier eerder over. Zes uur op een paal staan in het Markermeer om aandacht te vragen voor psychische aandoeningen. De opbrengst gaat naar de Young Mind Academy voor voorlichting op scholen. Het op jonge leeftijd bespreekbaar maken van psychische aandoeningen is superbelangrijk voor het doorbreken van de schaamte en het taboe dat hier nog altijd op rust.

Ik had vooraf al tegen mijn vrouw Dineke gezegd: ‘Als ik maar niet val.’ ‘Ja, ga maar lekker hysterisch in het water vallen’, had ze geantwoord. Veel hoon en weinig steun zijn thuis mijn lot. ‘Ik ben niet hysterisch’, protesteerde ik. ‘Nee hoor’, zei ze. ‘Je houdt alleen van aandacht.’ En daar weet ik dan zo snel weer niks op te zeggen. Zo gaat het altijd. Ik ben een Jan Hen. Maar ik stond daar dus stijf van de spanning op die paal en dat werd er niet beter op toen we na een halfuur een filmpje kregen te zien met tips. ‘Ga vooraf naar de wc en doe beslist schoenen aan.’ Daar sta je dan met een gespannen blaas en op blote voeten. Achter mij stond een meisje ook op blote voeten, maar die had schoenmaatje 37. Voor haar was de paal een soort dansvloertje. Ik daarentegen had veel meer voet dan paal.

Hoe ik het dan toch nog zo lang heb volgehouden? Het is met diepe schaamte dat ik dat vertel. Maar als alles heel zeer gaat doen en je wordt duizelig, dan moet je je ergens in vastbijten. Naast mij stond Arne Popma, hoogleraar kinderpsychiatrie in Amsterdam. Hij begon al te klagen over tintelingen in zijn voeten toen ik daar nog geen last van had. Dat maakte iets grimmigs in me wakker. ‘Hij is dan wel hoogleraar en jonger, maar ik ga hem verslaan.’ Ja, erg hè? Het wordt nog erger. Onder het mom van meeleven informeerde ik naar zijn wel en wee, maar uitsluitend om hem te destabiliseren. Gaandeweg desintegreerde hij, maar ik ook. Het ging me niet snel genoeg. Ik liet alle schone schijn varen en verlaagde me ertoe de meiden van MIND, die in het water stonden om ons te vermaken, te vragen om valbewegingen te maken. Ik hoopte dat de spiegelneuronen van Arne hem dan zouden doen vallen. Homo hominis lupus est. (De mens is de andere mens een wolf). Natuurlijk kon dit niet onopgemerkt blijven voor God, die alles ziet. Plons. Verdiende loon.

Ik zit nu in een vakantiehuisje in Drenthe, tussen mannen die in scheiding liggen. Ik durf Dineke en de kinderen niet onder ogen te komen. Ik heb één kans het een beetje goed te maken... Er waren ook gasten die een uurtje op een paal stonden. Eentje van hen was Robert Schoevers, hoogleraar psychiatrie UMCG en hij riep op het opgehaalde bedrag in de nasleep te verdubbelen. Daar ga ik me sterk voor maken met de campagne ‘Last man standing krijgt een staartje’.

Die peer educators van Young Mind Academy – jonge mensen die hun leeftijdgenoten vertellen over hun eigen ervaringen om zo psychische problematiek bespreekbaar te maken – verdienen ons respect en volle steun.

Instellingen die kinderen behandelen, gemeentes die jeugdhulp organiseren, zorgverzekeringen die er baat bij hebben dat psychische problematiek bespreekbaar is, VWS, GGZ Nederland en alle beroepsverenigingen.. .Laat je van je beste kant zien en steun de Young Mind Academy. Op deze pagina kun je zien wie al aan deze oproep gehoor gaven.

Het protonencentrum kost 20 miljoen per jaar. Prima. Maar 50.000 euro hiervoor moet dan toch lukken?

Conflict of interest: Ik wil graag weer naar huis.