Deze slingerende fietser is geen klierende puber

Het is zaterdagochtend en ik fiets van de sportschool naar de markt. Ik ben zo gewend aan de middelbare scholieren die elkaar op dit fietspad klieren, dat het even duurt voor ik in de gaten heb dat de vervaarlijk slingerende fietser die me nadert een bejaarde man is.

In slow motion zijgt de man neer op het rode asfalt. Het voorwiel steekt draaiend in de lucht. Enkele fietsers stoppen om te helpen. In dit soort situaties hoop ik dat iemand luid en duidelijk zegt: ‘Ik ben dokter’. Maar dat gebeurt niet. Dus zit er voor deze psychiater niets anders op. Ik zet mijn fiets tegen een boom en zeg: ‘We gaan u helpen, ik ben arts.’ Veiligheid eerst, flitst door mijn hoofd en ik vraag twee jongemannen het fietsverkeer te regelen.

De oude man is bij kennis dus vraag ik wat er gebeurd is en of hij ergens pijn heeft. ‘Ik verloor mijn evenwicht en toen viel ik. Pijn heb ik niet.’ Ik zie een fors bloedende hoofdwond. In zijn linkerneusgat zit een sonde en hij is erg mager. Zijn vrouw staat er verbouwereerd naast. Ik vraag haar welke medicijnen haar man gebruikt. ‘Dat weet ze niet’, klinkt het vanaf de grond. Zijn vrouw lijkt in shock en ik gebaar naar een vriendelijk ogende dame of zij de echtgenote onder haar hoede wil nemen.

‘Gebruikt u bloedverdunners?’ Hij antwoordt bevestigend waarna ik een van de omstanders vraag om een ambulance te bellen. Terwijl hij me vertelt dat ze net verhuisd zijn en dat hij kanker heeft, zie ik dat de plas bloed onder zijn hoofd almaar groter wordt. Ik zit volop in de overgang, maar heb nog steeds in al mijn tassen maandverband zitten. Voor je-weet-maar-nooit. Ik haal een Always Ultra uit het groene plastic en druk het tegen de hoofdwond.

Wachtend op de ambulance praten we wat. Hij is bezorgd, maar niet om zijn eigen toestand. ‘Mijn vrouw is dementerend. We wonen hier om de hoek maar ik vrees dat ze het niet kan vinden’. Ik stel voor dat ze met hem meegaat in de ambulance. Wij kunnen de fietsen op slot zetten en de sleutels meegeven. De vrouw met een peuter in haar bakfiets blijkt de overbuurvrouw te zijn en biedt aan dat ze de fietsen ook wel bij haar kan neerzetten. Hij ontspant wat en verzucht: ‘Ik hoopte dat ze in een klein appartement niet meer zou verdwalen. Hoe moet dat nou als ik er niet meer ben…’

Als de ambulance het echtpaar meegenomen heeft, zetten de jongens die het verkeer regelden de fietsen in het schuurtje bij de bakfietsmoeder. We nemen afscheid: de twee verkeersregelaars, de man die 112 belde, de vriendelijke dame die tegen de echtgenote aanpraatte, de bakfietsmoeder met haar peuter en ik. Een uur geleden kenden we elkaar nog niet en we zullen elkaar waarschijnlijk niet weerzien, maar hier en nu voelen we ons verbonden.

Als ik verder fiets, voel ik mee met deze doodzieke man die zoveel zorgen heeft over zijn vrouw met dementie. Ik hoop dat op de SEH ook aandacht is voor haar en dat ze de huisarts informeren. Over mijn eigen handelen voel ik me voldaan. Hoewel… er knaagt ook iets. Vandaag had ik gelukkig vooral soft skills nodig. Misschien moet ik toch eens een opfriscursus EHBO doen.