Blogs & columns
Blog

De zweem van urinelucht

1 reactie

Mijn huidige coschap breng ik door op de urologie. Bij urologie heb ik altijd gedacht aan veel rectaal toucheren, eindeloze PSA waarden, catheters inbrengen tot je een ons weegt en natuurlijk een zweem van urinelucht die in de neusgaten (of erger: in de kleren) blijft hangen. Het schijnt dat als je langer in eenzelfde geur verblijft, je hem zelf niet meer ruikt. Braaf verwissel ik mijn jas wat vaker. Just in case. Afijn, aan de slag!

Bij patiënt nummer één van vandaag werd ik de kamer uitgebonjourd. Met een hartelijke glimlach overigens… Maar hij had toch echt liever een mannelijke dokter van zijn eigen leeftijd. Die zou veel beter begrijpen hoe gênant en vervelend zijn seksuele problemen zijn. En daar kon ik hem natuurlijk geen ongelijk in geven. Het heeft hem waarschijnlijk al behoorlijk wat moed gekost om überhaupt de stap te zetten om een dokter te bezoeken. Zonder te morren drink ik maar wat extra koffie terwijl ik op de gang wacht. Om vervolgens in het volgende consult de uroloog tegen de patiënt te horen zeggen dat koffie de blaas nog al eens stimuleert. En dat merk ik zeker! En wel op de OK van die middag, waar ik gelukkig wel op een krukje mag zitten. Dat is niet alleen fijn voor mijn overvolle (en ook iets te actieve) blaas, maar ook voor mijn bibberende benen… “Je hebt nog geluk dat je een vrouw bent, de mannelijke co’s liggen vaak al veel sneller op de grond”. Daar kan ik mij zeker iets bij voorstellen, het is ook niet niets.

De tweede patiënt op de poli wil juist – in tegenstelling tot de meneer van vanmorgen - alleen maar gezien worden door een vrouwelijke dokter.  Ik voel me weer nuttig. Tegenover mij zit een vrouw met een onderzoekende blik. Ze vraagt zich af of ze te veel plast en wat normaal is. Wat is eigenlijk normaal, vraag ook ik mij af. Ik – die door mijn moeder altijd een eindeloos leeglopende kraan wordt genoemd – moet het snel googlen. Ik schrik van de norm voor ‘normaal’ en kan meteen een verwijsbrief voor mijzelf uitschrijven.

We sluiten af met een dame op leeftijd. Ook veel plasklachten en al van alles geprobeerd. We bieden haar een botoxbehandeling aan. Ze schiet in de lach. “Dokter, wat denkt u wel niet! Ik ga toch op mijn leeftijd niet meer aan de botox?!” We proberen haar te overtuigen maar ze blijft huiverig, ze wil het nog even met haar man overleggen.

Mijn coschap urologie was een gevarieerde combi van rennen en vliegen over de afdeling, OK, de poli en het behandelcentrum… en weer terug. Stilzitten was er niet bij, veel tijd om zelf te plassen ook niet. Nu alleen de laatste dame nog overtuigen van de botox en dan kunnen we weer een coschap goed afsluiten. Wat betreft mijn vooroordelen: het vele rectaal toucheren en eindeloze PSA waarden zijn inderdaad een feit. De zweem van urinelucht viel gelukkig 100% mee. De uroloog blijkt toch veel meer dan alleen een ‘plasdokter’ zoals hij in de volksmond nogal eens genoemd wordt.

  • Loes

    Loes is anios Spoedeisende hulp. Ze heeft hiervoor een halfjaar op de gynaecologie gewerkt maar heeft haar droom gewijzigd en hoopt nu spoedarts te kunnen worden. Samen met haar vriendin Tess schreef zij het boek Poezenpraat. Lees het interview met hen daarover: Ludieke verhalen over seks en vagina's.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Ed

    Co-assistent, Groningen

    Ik moet binnenkort ook naar de urologie en heb daar eerlijk gezegd weinig zin in. Mijn vooroordelen zijn ongeveer gelijk aan die van jou. Een zeikafdeling dus. En al dat rectaal toucheren lijkt me geen reet aan...

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.