De zon wil ook wel door kleine raampjes schijnen

Dat las ik op de gevel van mergelstenen vakwerkhuis in het land van Maas en Peel, langswandelend op de route van het Pieterpad. Onder de spreuk stond het logo van de gemeente. En ik vond het mooi, net zo mooi als de zestig cent voor een overtocht over de zuiderlijke rivier door het veer.

Of het slapende rozendorpje. Of de donkere stoffige kappen van de oude nonnen en de plastic witte bekapping van de eindeloze aspergevelden. Of dat iedereen die je tegenkomt je vriendelijk groet. Mooi vond ik dat, dat een gemeente, hoe klein dan ook, met deze woorden een groots sociaal hart laat zien. Het citaat, begreep ik later, is van Frederik van Eeden, psychiater en schrijver. Vast bekend bij u als de schrijver van klassiekers als De kleine Johannes en Van de koele meren des doods. Tijdgenoot van Nescio. Pas groots invoelbaar als je flink op leeftijd bent. Nu dus.

Terug in Amsterdam, dacht ik na over de motto’s, die mijn eigen gemeente voorstaat. ‘I Amsterdam’ is de populairste en meest in het oog springende slagzin. Met grote aaibare plastic letters regeert deze leus over het Museumplein. Toeristen kruipen erop en ertussen om foto’s te nemen. I Amsterdam is stevig in de markt gezet. Volgens de gemeentelijke website staan de letters voor de handelgeest, individualiteit en innovatie.

Als jeugdarts is de koers van je gemeente dagelijks voelbaar in je werk. Je bent direct afhankelijk van de sociale architectuur van de stad. De transitie is daar een mooi voorbeeld van. Daarmee is de structuur van de jeugdzorg en jeugdgezondheid erg veranderd, nog niet met succes; maar ik geloof dat er geen andere weg is dan vooruit. Het mantra dat vanuit de gemeentes als insteek wordt genomen is: 'Eigen Kracht'. Daar krijg je al meer gevoel bij dan 'I Amsterdam'. Maar toch; hoe anders is het dan dat van dat lommerrijke dorp. Daar spreekt de bereidheid om elkaar te helpen uit. Uit 'Eigen Kracht' spreekt een sterk individualisme; je kunt het echt zelf! Past absoluut meer bij onze tijd, maar ook bij de condition humaine?

Gisteren nam ik afscheid van mijn dierbare collega's in Amsterdam. Ik zal vanaf mei gaan werken in Rivierenland, tussen de grote rivieren. Als chaotische moeder en slordig ambitieuze jeugdarts vlinder ik voort naar een prachtige omgeving. Die ik helemaal niet ken, een gezonde dosis bijgeloof wil mij dan doorgaans helpen. Daarom was het vast geen toeval dat ik las over die kleine raampjes. Als een wijs advies van een grootouder bleef die zin bij me. En ik neem 'm mee. Lessen uit het verleden zijn er om te koesteren. Niks mis met een beetje vintage in de jeugdgezondheidzorg. Is ook heel erg van deze tijd.