De ziekte van op

Tijdens mijn coschappen vond ik het verschrikkelijk als een arts-assistent zei dat een patiënt leed aan “de ziekte van op”. Ik vond dat denigrerend. Alsof je een pak melk leeg drinkt en weggooit: “Zo, die is op”. Dat doet vermoeden dat je blij bent dat die weg kan of dat die eenvoudig vervangen kan worden door een nieuwe. Beide zijn niet zonder meer van toepassing op het menselijk bestaan. Iedereen heeft familie, vrienden, kennissen en een reden om te leven. Ook op leeftijden tussen de tachtig en de honderd jaar.

Totdat de drieënnegentigjarige zelf aan het woord is. Maandelijks maak ik een sociale visite. Deze gezellige dame vertelt me honderduit over haar bijna honderd jarige bestaan. De mensen die ze heeft ontmoet. De reizen die ze heeft gemaakt. De boeken die ze heeft gelezen. Het plezier dat ze heeft beleefd. Het geld dat ze heeft uitgegeven.

Maar ook wat er zo verschrikkelijk is aan ouder worden. De rimpels? Neen. De pijntjes en de lichamelijke gebreken? Neen. Puur het feit dat alles wat ze vertelt slechts herinneringen betreffen. Inclusief familieleden en de vrienden / kennissen die ze ooit heeft ontmoet.

Naast haar levensverhalen vertelt ze me dan ook iedere keer weer dat het wel goed is geweest. Voor 2019 is haar wens: “Ze mogen me komen halen. Ik ben op”. Ineens klinkt het niet meer denigrerend, maar juist intrigerend. Hoor ik niet meer de arrogantie van een arts-assistent. En weg is mijn associatie met een pak melk. Ik zie een strijdlustig mens met wijsheid van de levensjaren. Die ondanks zegt “op” te zijn nog altijd gezellig kan kletsen en haar levenswijsheid weet over te brengen. Aan een ieder wens ik dan ook een 2019 waarbij het glas nog minimaal halfvol is en dat men herinneringen mogen maken zoals mijn drieënnegentigjarige patiënte: Een gelukkig, gezond, wijs en fijn Nieuw Jaar!