De wegwerpdokter

Je werkplek is een klassieke veroorzaker van het sickbuildingsyndroom. Er is amper daglicht, geen frisse lucht, je bureaustoel is totaal niet congruent met je eigen lichaam en je bureau en je computerscherm zijn niet-instelbaar. De kamertemperatuur is ongeveer gelijk aan driemaal de buitentemperatuur, en varieert tussen -6 en +40 ºC. Er is vieze poederkoffie, een gebrek aan planten. De doktersassistente is te druk om de dokter te assisteren, dus sta je zelf maar je lades te vullen en brieven te faxen.

De patiënten degraderen je soms tot een afhaalrestaurant. ‘In Spanje heb ik bloedverdunners gekregen voor in mijn huidige zwangerschap, kunt u dat even voorschrijven?’, ‘In Turkije heb ik net een IVF-poging gedaan want ik was na 12 maanden nog niet spontaan zwanger geworden, ik wil hier graag volgende week door met mijn behandeling’, ‘mijn hele kookclub zegt dat ik nu ik een adnexcyste heb die geopereerd moet worden, want dat hebben zij ook allemaal gehad, dus ik wil toch graag een operatie’. Als er iets misgaat hang je aan de hoogste boom, met een jarenlange slopende klachtenprocedure. Als er niets misgaat hang je soms ook aan de hoogste boom, want het is onacceptabel dat fout gegaan niet hetzelfde is als fout gedaan. En als er niets is fout gedaan, niets fout gegaan, maar heeft een psychotische patiënt bedacht dat jij een chip in zijn hoofd hebt geplaatst, dan mag je ook de slopende tuchtrechtprocedure in.

De administratiedruk is buitensporig – grotendeels zinloos, maar wel verplicht. Een aanvraag voor een verplicht vinkje minder is uitgebreider dan de sollicitatieprocedure voor de nieuwe FBI-baas. Om zes uur naar huis, maar eenmaal thuis klap je om acht uur je laptop weer open om in te loggen. Naast je werk doe je nog onbetaald onderzoek, ‘voor je ontwikkeling’ en voor die opleidingsplek. Overwerken en altijd druk zijn is een teken van succes, net zoals bont, roken en een zonverbrande huid dat ooit waren. Je hebt geen tijd om te staken.

Je kunt je inmiddels al jaren niet meer herinneren wat een werkprivébalans überhaupt is. Je hebt je kinderwens enkele jaren uitgesteld, bent verhuisd naar de andere kant van het land voor die ene baan of bent een LAT-relatie aangegaan. Je zou je linkernier of misschien je eerstgeborene verkopen voor een opleidingsplek. Je bent een mensenmens, maar vraagt je sterk af hoe deze wereld zo onmenselijk geworden kan zijn. Je hebt geen witte knokkels, geen opengesperde neusgaten, maar grote vraagtekens over hoe we zo ver afgedwaald kunnen zijn van de opzet van het vak, en waar het heengaat met deze wereld.

Collega’s om je heen vallen uit, gedemotiveerd, overspannen, of toch niet capabel genoeg voor het vak. Dankzij cognitieve dissonantiereductie voel je alleen maar meer hoe geweldig en bijzonder het vak wel niet moet zijn. We kunnen alles, en derhalve ook heel goed volhouden dat hoe het nu gaat normaal is.