'De waarheid is geweld aangedaan en daarmee is de zaak niet leerzaam voor anderen'
Deel 8 in het gesprek: Voor het hekje bij de tuchtrechter
Huisarts Marco Blanker moest voor de tuchtrechter verschijnen. En Désirée Hairwassers, die blogt vanuit het patiëntenperspectief, spande een tuchtzaak aan. Ze schrijven elkaar over hun ervaring met het tuchtrecht. Hieronder leest u deel 8.
overzicht van de discussie
Hoi Marco,
Dank voor je reactie. Ik begrijp heel goed dat je inhoudelijk niet op de zaak kunt ingaan. Als lid van een tuchtcollege kom je dan in een rare spagaat.
We zijn inmiddels twee weken verder en nog steeds slaap ik er slecht van. Dat de gepubliceerde zaak niet lijkt op de echte zaak, omdat het tuchtcollege een selectie heeft gemaakt van de feiten, daar kan ik moeilijk vrede mee hebben. Ik mis mijn feiten, waarvoor in het dossier óók bewijs was. Ik mis gevoel voor de context, die relevant was. Op de een of andere manier lijkt het op een summiere kwaliteitscontrole, waarbij alleen gekeken is of de hokjes aangevinkt zijn. Doordat feiten zijn weggelaten, wordt er een bepaalde situatie gesuggereerd, die in de praktijk echt anders was. Om een voorbeeld te noemen, dat er zaken besproken zijn in een multidisciplinair overleg, wordt als bewijs van kwaliteit gezien. Er is echter niet gecontroleerd welke disciplines bij dat overleg zaten. Ik weet dat wel en het is, volgens de mensen die ik ken in de sector, echt onvoldoende. Dat de basisarts voldoende deskundigheid had, is aangenomen. Daar is verder geen bewijs voor gevraagd en het blijkt ook nergens uit. De advocaat liegt in de zitting over de betrokkenheid van een specialist, die er echt niet was.
Ik weet dat specialisten vinden dat deze werkwijze niet goed is. Je ziet in mijn zaak vanaf het begin een bepaalde tunnelvisie. De diagnose stond vrij snel vast en toen is alles daar naartoe geredeneerd. Huidige richtlijnen waarschuwen daar zelfs expliciet voor. Dan vind ik het gek dat een tuchtcollege dat niet doet. Het tuchtcollege en de advocaat stellen dat de hulpvraag was veranderd. In het dossier staat een duidelijke omschrijving van de hulpvraag bij aanmelding en hoe die een jaar later was. Het is exact dezelfde situatie. Waar is die zogenaamde verandering dan op gebaseerd?
Ik kan er prima mee leven dat de aangeklaagden geen sanctie krijgen. Ik denk niet dat ze van een sanctie betere hulpverleners zouden worden. Ik kan er echter niet goed mee leven dat de waarheid geweld is aangedaan. De gepubliceerde zaak is daarmee niet leerzaam voor anderen, want het is de zaak niet.
Ik heb inmiddels begrepen dat een gegrondverklaring altijd moet leiden tot een sanctie. Dat betekent dat als het college geen sanctie wil opleggen ze niet anders kan dan naar ongegrond toe redeneren. Als dat is gebeurd, doet dat geen recht aan de zaak vanuit mijn perspectief. (Deels) gegrond, geen sanctie had de zaak in mijn optiek meer recht gedaan. Ik had dat graag van te voren willen weten.
Veel inzicht en informatie blijft achter de gesloten deuren van de Raadkamer. Wellicht vond het college de zaak te licht. Ik lees andere zaken en zie daarin een vergelijkbare zwaarte. Worden psychische en somatische problematiek anders gewogen? Zo ja, waarom is dat dan? En wie oordeelt dan over de zwaarte? Zijn sommige disciplines vergoeilijkender en zalvender richting hun collega’s dan anderen? Hoe ondervangt een college dat dan? Er zit immers geen patiëntenvertegenwoordiger in het college. Andere relevante beroepsgroepen, die een waardevolle mening over dezelfde problematiek zouden kunnen hebben, zijn niet gevraagd.
Ik heb gezien dat er per 2019 aanpassingen komen in het tuchtrecht voor de gezondheidszorg. Ze vangen kleine problemen wellicht op, maar als de kwaliteit van de besluitvorming niet nader wordt onderzocht en bewezen en niet transparanter wordt, dan denk ik dat het tuchtrecht niet waardevol is. Blijft staan dat je als patiënt kwalijke zaken nergens aan de kaak kunt stellen, want de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) acteert niet op individuele meldingen.
Jij zegt geen zorgverleners te kennen die bewust slechte zorg leveren. Ik vind ‘onbewust onbekwaam’ minstens zo zorgelijk, want patiënten zijn overgeleverd aan zorgverleners. Bovendien, als er wel bewust slechte zorg is, zou je het dan doorhebben? Ik denk van niet. We kennen immers casussen van zorgverleners die bewust patiënten middelen toedienden waaraan ze overleden. Het is zeldzaam en absurd, maar het gebeurt wel. Wat ik de laatste tijd ook hoor, is dat zorgverleners zeggen dat er dingen gebeuren die ‘eigenlijk’ niet kunnen, maar onder tijdsdruk toch plaatsvinden. Daarmee wordt suboptimale zorg geleverd en dat zouden we allemaal niet moeten accepteren. Ik denk dat zorgverleners gezamenlijk tegenwicht moeten geven aan zaken die ‘eigenlijk’ niet kunnen. In dat opzicht kan een uitspraak over de ontoelaatbaarheid van bepaald gedrag van zorgverleners ook een statement zijn en helpen om een vuist te maken tegen die managers en verzekeraars die zaken eisen die ‘eigenlijk’ niet kunnen.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik denk dat de beroepsverenigingen met patiëntenorganisaties hierin iets zouden kunnen betekenen. Een rotte appel, bewust of onbewust, schaadt immers het aanzien van de hele beroepsgroep en het vertrouwen van alle patiënten. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. We hebben een gezamenlijke plicht om voor kwaliteit van zorg te gaan staan. Laten we dat doen. In ieders belang.
Dank voor de uitwisseling in de afgelopen brieven en succes als collegelid. We zien elkaar sowieso op Twitter.
Groeten, Désirée
