Blogs & columns
Blog

De vervelende partner

Plaats een reactie

‘Hoe ging het afgelopen week? Veel klachten gehad of stress ondervonden?’, vraagt de aios aan mijn vrouw. Al mijn gedachten schreeuwen dat het natúúrlijk niet goed gaat. Ze dwalen af naar hoe haar behandelend arts tegenover ons zit. Hoe ze kijkt, doet en ademt. Ik erger me aan de slechte gesloten vraag die de aios stelt. Hoe alleen de negatieve emoties worden benoemd in die ene vraag. Maar naast me hoor ik heel opgewekt een stem zeggen: ‘Nee hoor, het gaat eigenlijk allemaal verrassend goed. Ik voel me prima.’

Verhalen over artsen die patiënt worden zijn er in overvloed. In oktober las ik in dit tijdschrift nog het interview met huisarts Mirjam Willemsen, die sinds ze de diagnose longkanker heeft gekregen, bewuster omgaat met wensen van patiënten. Net als Hester Oldenburg die na een lang ziekteproces van borstkanker zei dat ze ‘nu veel beter begrijpt waarom patiënten soms slecht slapen’. Lovenswaardig hoe deze mensen de draad oppakken en de eigen ervaringen omzetten in daden voor de dagelijkse praktijk. En zeker ook hoe ze zich overgeven aan hun behandelaar. Ik kan zoiets namelijk niet…

Nou, enige nuance is wel op zijn plaats. Ik kan zoiets niet als ik de derde persoon in de spreekkamer ben. Als patiënt bij mijn eigen huisarts ben ik namelijk een mak lammetje. Ik kan weleens een vraag stellen, maar ben over het algemeen meegaand met de hersenspinsels van de beste man. Maar als het om mijn vrouw gaat, ligt dit anders. Immers, wie wil nou niet het beste voor zijn naasten? En met de nodige medische kennis op zak denk je al gauw dat je iets bij te dragen hebt. Dus verander ik in een kritisch monster dat alles beter weet. Dit tot grote ergernis van mijn vrouw en wellicht ook van de dokter tegenover ons aan tafel.

Stelt de arts een behandeling voor, dan zoek ik in de literatuur op of dit wel écht de behandeling van keuze is. Geeft de arts cijfers, dan zoek ik in de krochten van hun vakvereniging naar de jaarcijfers om te zien of dit klopt. En het liefst zou ik het hele gesprek voeren voor mijn vrouw, in plaats van mijn vrouw het woord te laten doen.

Een logische reactie? Misschien wel. Een gezonde reactie? Absoluut niet. Want hoe fijn het soms ook voelt om mijn eigen onzekerheid en drang naar behoud van controle te projecteren op de arts aan de andere kant van de tafel, waarschijnlijk ben ik wel diegene die wordt gezien als ‘de vervelende partner’. En laat ik nu net met die categorie mensen zelf tijdens mijn eigen werk het minst graag te maken hebben.

De volgende keer dat mijn vrouw naar haar behandelend arts moet, ga ik op mijn handen zitten en houd mijn lippen stijf op elkaar. Ik laat het eens een keer over me heen komen. De wereld zal vast niet vergaan als ik me er eens niet mee bemoei.

meer van Coen Feron

  • Coen Feron

    Coen Feron was in opleiding tot anesthesioloog. Na eigen ervaringen als patiënt besloot hij zijn medische ontdekkingstocht buiten het ziekenhuis voort te zetten. Voor Coen is het menselijke contact in de zorg een van de belangrijkste en mooiste dingen, waar hij graag over schrijft.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.