De Sprong

Zat ik zomaar in Zeeland, een lang weekend, met allemaal dokters die schilderen en tekenen.
Het genootschap heet Pincet & Penseel (P&P), opgericht binnen de KNMG in 1949.
Dit zou dus een beeldblog moeten zijn en geen woordenblog. Kunst valt nu eenmaal niet uit te leggen, zegt men. ‘Het raakt je of het raakt je niet.’

Wat mij bijzonder trof, was het werk van huisarts Erna Burks. Het komt uit de estafette van P&P. Er is een thema. Dokter A maakt iets, dokter B baseert daar haar of zijn eigen werk op. En speelt dat door aan dokter C. Enzovoort.

Erna kreeg een foto van een brug en een stad. Daar ging ze mee aan de slag. En dit is haar werk. Een brug met een trein, een vallende figuur en een gedachteballon.

Erna licht haar werk toe.

Niet te verdringen was het beeld dat zich steeds opdrong.
Ik zag een documentaire voor me waar een man een brug in de gaten hield, potentiële springers benaderde en uitnodigde voor een kop thee.
Een kennis, gehuwd, moeder van twee kinderen, had zich op Sloterdijk voor een trein gegooid. De begrafenisceremonie, buiten, daar vlakbij, was aangrijpend door het verdriet van iedereen.
Dat alles riep bij mij op: spoorbrug, springen, schrik, schreeuw, spijt, te laat, niet meer terug kunnen.
In de gedachteballon zit een collage. Het is daar druk. Iedereen, behalve de springer, is samen, heeft het gezellig.
De collage is kleurrijk. Brug en schreeuw zijn zwart. Vaag is er nog wat kleur van een trein op de brug.

In de vallende figuur herken je ‘De Schreeuw’, een psychisch zelfportret van de Noorse schilder Edvard Munch uit 1893. Eerst noemde Munch het doek ‘Wanhoop’. Het is gebaseerd op zijn eigen traumatische ervaringen. De angst overheerst in de penseelstreken die het geluid van de tomeloze schreeuw weergeven.