Blogs & columns
Blog

De politie is mijn beste vriend

Plaats een reactie

Buiten voor de deur lagen schoenen, In de hal lag een broek. Ik meldde me bij het loket. Een zichtbaar nerveuze politieman zei: ‘Fijn dat u er bent. Ik zal u naar hem toebrengen.” Ik was opgeroepen om te beoordelen welke hulp er geboden moest worden bij een man, die zich agressief en ontremd gedroeg. Hij was bekend in de GGZ met een bipolaire stoornis en eerder in een manie gedwongen opgenomen. Overdag waren er al signalen geweest, dat het weer rommelde, maar daar was niks mee gedaan. Nu was hij op verzoek van de familie uit huis gehaald door de politie.

De politieman begeleidde me naar de kamer waarin de man zich bevond. In de gang lagen sokken, een trui en een overhemd. In de kamer zat de man in hemd en onderbroek met op zijn hoofd een politiepet. Twee agenten hielden hem aan de praat. Het was een zeer forse, gespierde man, dus ik kon me de nervositeit van de politie wel voorstellen. Naar mij toe was hij meteen vijandig. ‘Waarom draag je geen wapen?’, beet hij me toe. Ik probeerde hem uit te leggen, dat ik geen politieman was, maar een dokter, maar hij liet me amper uitspreken. ‘Wapens dragen of opsodemieteren’ schreeuwde hij dreigend. Ik moet erkennen, dat ik mijn onderzoek voor een geneeskundige verklaring voor een inbewaringstelling (IBS, een gedwongen opname) heel kort gehouden heb. Ik ging een gedwongen opname regelen. Terwijl ik daarmee bezig was hoorde ik af en toe geschreeuw vanuit het kamertje. De politie had de grootst mogelijke moeite hem een beetje rustig te houden. Uiteindelijk werd hij met een ambulance vervoerd naar de instelling met politie-escorte erachter aan. Klasse, zoals ze de man hanteerbaar hadden gehouden. Waarom hij zijn kleren kennelijk had uitgetrokken voor en in het bureau ben ik vergeten te vragen.

Ik heb veel vaker met de politie te maken gehad en elke keer was ik onder de indruk van de prettige samenwerking en ook van de manier waarop ze omgingen met patiënten. Ook met patiënten die zich agressief gedroegen.

Vaak moeten ze eindeloos wachten. Wachten tot er iemand komt van de crisisdienst en dan weer tot er iets geregeld is. Ik heb vaak gezien, dat ze dan al die tijd bij iemand bleven. Ik kan veel voorbeelden noemen, maar de bedoeling is wel duidelijk.

Ik liep al langer rond met gedachte een blog te wijden aan mijn respect voor de politie. De aanleiding was nu dat ik gisterochtend heel vroeg werd aangehouden. Ik had mijn dochter, die uit was geweest opgehaald uit de stad en haar fiets hing op de fietsdrager achter de auto. Maar zo, dat je het kenteken niet goed kon zien en daarom hielden ze me aan. Ook nu weer uiterst vriendelijk.

Ik mocht doorrijden, omdat het niet ver was en kreeg geen boete. Bij het afscheid wenste ik hun sterkte met oud en nieuw. Want dan krijgt de politie ook weer heel wat over zich heen. Dus daarom dit blog als teken van respect voor de politie en het werk wat ze doen. En sterkte met oud en nieuw.

lees ook
  • Menno Oosterhoff

    Menno Oosterhoff is (kinder- en jeugd)psychiater eninitiatiefnemer van www.ocdnet.nl en www.ocdcafe.nl. Hij maakt de podcast ‘God zegene de greep’ over de dwangstoornis. Daarover gaat ook zijn boek ‘Vals alarm´ waarin ook zijn eigen dwangstoornis aan de orde komt. Zijn boek ‘Ik zie anders niks aan je’ gaat over psychische aandoeningen in het algemeen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.