De oorlog én het virus overleven

Vroeger was ik regelmatig bang, met name ’s nachts. Ik herinner me die ene keer dat ik naar Brandpunt keek en dat Ad Langebent vertelde over de moord op een jongetje in Noord-Ierland. Ik ging naar de slaapkamer van mijn ouders, alwaar aan moeders zijde altijd succes te verwachten was.

Ze sloeg de deken opzij, sprong uit bed en legde mij liefdevol op haar warme plekje. Daar lag ik, nietig, naast de enorme rug van mijn reusachtige vader. Zijn ademhaling was rustig, kabbelend als de golven van de zee. Niets kon me gebeuren. ‘De Berlijnse Muur’ noemden we thuis dit geruststellende fenomeen.

Inmiddels is de muur in Berlijn neergehaald. Mijn 92-jarige vader staat daarentegen nog fier overeind. Hij woont zelfstandig, is scherp van geest en nog goed ter been, weliswaar achter een rollator. Recentelijk werd hij door een interventiecardioloog nog voorzien van drie nieuwe stents, omdat hij zo’n leuk leven heeft. 

De coronadreiging gooit nu roet in zijn aardappels. De voetbalcompetitie kwam tot stilstand en de Gregoriaanse koorzang moest hij staken vanwege de noodzaak tot sociale distantie. Nu neuriet hij thuis allerlei soorten Gloria’s en Hallelujaat hij erop los dat het een aard heeft. Gelukkig heeft ie zijn cryptogrammen nog.

We hebben de thuiszorg gevraagd niet meer langs te komen voor het wisselen van elastische kousen. Het besmettingsrisico is te groot. De Twentse noaberhulp weigeren kost zeer veel moeite, maar is nodig om het afbrokkelen van Onze Berlijnse Muur te voorkomen. 

De rollen draaiden om. Hij zorgde voor ons en nu zorgen wij voor hem. Als fanatieke Berlijnse grenswachten proberen we ieder welwillend potentieel gezelschap uit zijn buurt te houden. Zelf is hij daartoe, door zijn interne beschaving en zijn sympathieke inborst, niet in staat.

En nu maar hopen dat hij het beleven mag dat de coronadreiging weer wegebt en dat hij vol vuur kan navertellen dat hij én de oorlog heeft meegemaakt én het virus overleefde.