Blogs & columns
Blog

De onveilige vrijheid

3 reacties

Vluchten betekent dat je weg wilt uit een gevaarlijke en nare situatie. Voor de meeste mensen in het azc is hun vlucht de enige manier om te overleven. Om een veilige plek te bereiken. Vluchten betekent niet dat je tevoren weet dat je naar een eengezinswoning in Nederland zult vertrekken. Pas als deze gezinnen veilig in Nederland zijn en zich veilig voelen, dan komt de hoop op dat huis. Dan is er weer een toekomstperspectief. En zelfs ongeduld en frustratie. Voorstelbaar menselijk ongeduld.

Maar bij de vrouw die ik vanmorgen zag, was dat nog lang niet het geval. Deze moeder van drie dochters, is alleen aangekomen op het azc. Zij en haar kinderen hebben haar schoonfamilie, met hun twee kinderen, voor hun ogen zien verdrinken. Vader is teruggegaan om de lichamen van zijn overleden familie te bergen en te begraven. Inmiddels heb ik moeder al een aantal keren gezien. Langzaam klautert ze op uit haar verdoving. De eerste keer dat ik haar als jeugdarts zag, reageerde ze nauwelijks op haar dochters. Er is in mijn eenvoudige spreekkamer weinig leuks voor kinderen, maar alles binnen en buiten handbereik werd gepakt en bevochten. Moeder bleef met een lege blik in een kleurboek kleuren. De omschrijving van haar gevoel staat in mijn geheugen gegrift: ‘Als je een kogel door mijn hoofd schiet, komt er geen bloed meer uit.’ Pas een paar maanden later werd ze responsief en zag ik de kinderen bij haar op schoot kruipen.

Vanmorgen vertelde ze me dat ze een huis toegewezen hebben gekregen. Maar haar gezicht straalde geen blijdschap uit. Ze had er ineens nieuwe zorgen bij en vertelde me dat zij en de meisjes niet willen verhuizen uit het azc. ‘De meisjes huilen de hele dag’, vertaalde de tolk. ‘Ze wil blijven, omdat ze zich hier veilig voelt. Ze wil in de buurt blijven van de hulpverleners, en de meisjes hebben nu eindelijk vriendinnen.’

Daar waar ik alle mensen zo blij om heb zien worden, het huis, het eindstation van de vlucht, het nieuwe leven, daar kan deze moeder het niet meer aan. Voor haar betekent het leven buiten het azc opnieuw onveiligheid. Laat staan hoe gevaarlijk ze dat voor haar dochters vindt.

Door haar verhaal moest ik aan de film The Shawshank Redemption, over het leven in de Amerikaanse Shawshankgevangenis, met Tim Robbins en Morgan Freeman. De film laat zien hoe de gevangenen en bewakers samen een eigen wereld vormen. En hoe de gevangenen zich veilig kunnen gaan voelen in deze afgesloten wereld. Ik dacht aan de oude gevangene, Brooks Hatlen, die op een kwade dag wordt vrijgelaten. Hij is bang voor de onbekende wereld buiten de gevangenis en probeert binnen te blijven door een medegevangene iets aan te doen. Dat loopt met een sisser af, zodat Brooks de gevangenis, tegen zijn wil, toch verlaat.

Hij kan niet meer leven in de maatschappij en pleegt uiteindelijk zelfmoord.

Hier houdt de vergelijking als het aan ons ligt op! Want, hoewel het COA deze mensen niet kan blijven huisvesten, laten we ze niet in de kou staan en zetten we de hulp van Veilig Thuis en thuisbegeleiding in, om dit gezin goed te gaan vervolgen.

  • Jeanne-Marie Hament

    Jeanne-Marie Hament is stafarts in Rivierenland bij STMR. Momenteel doet zij de specialisatie tot arts maatschappij en gezondheid. Daarnaast is zij hoofdredacteur van het blad JA! van de vereniging van jeugdartsen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.