De naald

Vanavond is de buitenring mijn deel, van Edam/Volendam tot en met Schiphol: je moet van autorijden houden. De marechaussée op Schiphol belt ons meestal over verwarde of beschonken mensen die van het vliegtuig zijn gezet of op Schiphol problemen hebben veroorzaakt. Maar nu gaat het om iemand die overleden is op de wc van pier D. Of ik me wil melden bij het hek, daar wacht een motoragent op me.

Als ik even later in mijn GGD-auto over het vliegveld rijd door alle bedrijvigheid en langs grote Boeings, voel ik me bevoorrecht. Mijn vak kent weinig perks, zoals congressen in verre landen of deals met de industrie, maar dit mag er zijn.

We stoppen bij gate D66. Met schouwkoffer en dokterstas loop ik achter twee zwaarbewapende marechaussees naar de toiletten. Het gaat om een Afrikaanse zakenman die onderweg was naar Oost-Europa. Ik verricht samen met de Forensische Opsporing de schouw en neem urine af voor toxicologie. Het licht op de toiletten knippert en ik ben toe aan bifocale glazen. Als ik de naald terug wil doen in de beschermdop mis ik de opening en prik me in een wijsvinger. Ineens krijg ik het heel warm: een middelbare man uit Sub-Sahara-Afrika! Met de sneltest worden inderdaad hiv-antilichamen vastgesteld. Ik bel de GGD-collega van infectieziekten en we schatten het risico in: suprapubische punctie, holle naald, weinig kans, maar toch...

Het advies luidt om aan de PEP te gaan, een combinatie van drie antivirale middelen die je een maand lang moet slikken. Als ik met het recept in de rij sta bij de apotheek denk ik aan de slachtoffers van zedendelicten die deze middelen ook geregeld moeten slikken.

Zes maanden later hoor ik dat ik zeker geen hepatitis C of hiv heb. Maar ik heb wel een nieuwe bril.