De mooiste tijd van je leven
3 reactiesEn… wat doe jij? vraagt mijn nieuwe overbuurman. Ik? Uh? Ik ben gepensioneerd, dus ik doe officieel niets meer. Ik slijt mijn dagen als hoofd facilitaire dienst en chef keuken op nummer 40 – is mijn standaardgrap er meteen achteraan.
Lekker man, zegt hij. Inhakend op het eerste deel van mijn antwoord. Gossie, dat zou ik ook al wel willen. Daar ben ik echt aan toe! Geen gezeur meer. Alle tijd voor jezelf. Je kunt gaan en staan waar je wilt. Heerlijk toch? Maar ja: ik moet nog eventjes.
Nou, zeg ik. Dat kan overigens behoorlijk tegenvallen, hoor. Ik heb er in ieder geval vrij lang mee geworsteld. Ik voelde me – tja – hoe zeg je nou zoiets: uitgerangeerd, afgeschreven, over de tafelrand gedrukt, niet meer nodig, overbodig.
Het viel me zwaar, zeg ik. Behoorlijk zwaar om eerlijk te zijn. Had ik zomaar ineens een kanjer van een zingevingsprobleem aan mijn broek hangen! Die had ik niet zien aankomen. Ik had het er veel moeilijker mee dan gedacht. Raar hè?
De verbazing aan de andere kant is groot. Dit blijkt niet het gewenste gezellige, toffe alles-is-okido-67-plusverhaal. Ik bemerk ook een lichte vertwijfeling.
Maar… die pensionadotijd is toch de mooiste tijd van ons leven, zegt hij. Wees eerlijk: het karwei is geklaard, de kids de deur uit en dan is het tijd om écht te gaan genieten. Prachttijd. Ja toch? Ik kijk daar enorm naar uit!
Nou, zeg ik. Dat is niet mijn ervaring. Ik vind er eigenlijk geen bal aan – om eerlijk te zijn. Het klinkt misschien raar, dat weet ik, maar het is wel zo. Voor mij dan, hoor. Elke dag hetzelfde, geen echt doel, het is allemaal gerommel in de marge.
Kijk, ik hou ervan om voor het echie op het hoofdveld te spelen. Niet voor spek en bonen ergens op een of ander oefenveldje aan de zijkant van de samenleving. Maar de laatste tijd heb ik me er mee verzoend, hoor. Gooi ik ter geruststelling in de discussie. Tenminste dat denk ik, zeg ik meteen maar erachter aan.
Maar ieder zijn eigen ding, hoor. Dus ga lekker op reis, ga bridgen, of golfen, of regel straks wat vrijwilligerswerk. Als je maar bezig blijft, ja toch? Komt vast wel goed.
Maar de twijfel aan de andere kant heeft zich definitief genesteld. Hallo? Is het gras aan gene zijde van het werk toch niet zo groen als gedacht? Dat klinkt niet geruststellend. Zomaar elke dag lekker freewheelen lijkt opeens een stuk minder aantrekkelijk.
Het moet per slot van rekening wel de mooiste tijd van je leven worden. Ja toch?
Meer van Dolf Algra
M.D. Oosterhoff
Psychiater, Thesinge
Toch heb ik besloten me in 2025 niet te laten herregistreren. Ik heb geen zin in alle administratieve rompslomp en het is ook een beetje voor mezelf een grens trekken.
M.D. Oosterhoff
Psychiater, Thesinge
Beste Dolf
Zeer voorstelbaar. Ik heb het geluk dat het me niet eens lukt met pensioen te gaan. Ik werk nog volop door, meer dan ik wil, maar dat liever dan alle tijd voor mezelf.
Huisarts met brevet tot 2026, HOOGLAND
Ja, Dolf. Ook ik vreesde het zwarte- post-pensioengat. Mijn patienten, mijn doel in het leven, mijn schrijverijen. Edoch, geen last. Hoogstens het gemis van assistentes en collega's. Dus af en toe deelnemen aan de vrijmibo. Verder zorgen dat eventuel...e kinderen in de buurt komen wonen, dat ze voor kleinkinderen zorgen voor wie je een vaste oppasdag regelt, en zorgen dat je van race/mtb fietsen houdt en van vogels en overige fauna, en dat je een stichting in Afrika hebt waarvan je het gevoel hebt goed te doen en daarnaast klussen in de oude huizen van de kinderen en thuis en dan, ja, dan verveel je je nooit en heb je tijd te kort. Nadeel: er wordt wel weer meer oxycodon en fentanyl gebruikt. Sterkte met je wederopstanding, Dolf.