De man in de lift

Ooit stapte ik in de lift tegelijkertijd met een man die onmiddellijk tegen mij begon te vertellen hoe verschrikkelijk onrechtvaardig zijn ontslag was. Het was duidelijk onverteerbaar voor hem. Hij kon het niet verkroppen, dus bleef hij maar bittere gal spugen. Zum Kotzen vond hij het. Ik weet niet of de beste man gelijk had. Ik weet wel dat het iets meelijwekkends had dat hij dat in de lift tegenover een wildvreemde ging bepleiten.

Soms voel ik me die man. Ik doe mijn best mensen niet te overvoeren met mijn verontwaardiging. Maar ik slaag daar niet erg in. Ik ben niet verontwaardigd over zorgen die mensen hebben over euthanasie bij een psychische aandoening. Dat begrijp ik en daar wil ik best over praten. Maar ik ben wel verontwaardigd over vragen om een strafrechtelijk onderzoek naar in hoeverre de ouders met mijn hulp en van Kit Vanmechelen hun kind de dood in hebben gejaagd. En over dat dat vervolgens glashard wordt ontkend. En over nog veel meer dingen, maar als ik die allemaal ga opnoemen, dan stap je uit de lift.

Terug naar die man in de lift. Ik werd het na een tijdje (ik moest naar de tiende) wel een beetje zat. Dat merk ik ook bij jullie. ‘Je hebt je punt nu wel gemaakt.’ ‘Neem een time-out.’ ‘Vecht dit niet uit in het publiek.’ En dat soort adviezen, vele welgemeend. Ik trek me dat zeker aan, maar ik kan het niet. En ik wil het ook niet. Prof. gezondheidsrecht Johan Legemaate zegt op LinkedIn dat nu wel duidelijk is dat de brandbrief naar het OM een enorme faux pas was en dat hij hoopt dat de briefschrijvers dat inzien en publiek bekendmaken. Ik hoop dat niet alleen. Ik vind het een vereiste. Zolang dit nog in de lucht hangt, is een werkelijk debat over euthanasie onmogelijk. Tot nu toe zie ik geen stap in die richting. Acht van de veertien ondertekenaars hebben zich nog niet eens bekendgemaakt. Als de wijste zijn betekent er maar over op te houden, dan ben ik niet de wijste. De Olympische Spelen maken de uitdrukking spreken is zilver, zwijgen is goud actueel. Dan ga ik voor zilver. Want wie zwijgt, stemt toe.

Ingaan op haar euthanasieverzoek was de moeilijkste beslissing in mijn leven. Het doet zeer zoals er in de brief over mij gesproken wordt. Het is ook pijnlijk voor de andere betrokken artsen en voor alle artsen die betrokken zijn bij euthanasie vanwege een psychische aandoening. Het doet ook mensen die zelf denken over euthanasie, hun naasten en nabestaanden zeer. En voor de ouders, die met bloedend hart uiteindelijk naast hun kind zijn gaan staan in haar wens voor euthanasie, is dit een drama.

De Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie heeft gezegd dat de brief een overtreding is van de beroepsnorm. Ze beraden zich nog over welke consequenties ze daaraan verbinden. Zolang zij niet zeggen dat de brief ingetrokken moet worden en dat de ouders excuses moet worden aangeboden, moet ik dat doen en zal ik niet zwijgen. Ook als dat betekent dat je de lift uitstapt.