De kwieke zeventiger in mij

Een heel minipiepklein beetje knaagt het wel aan mijn geweten, mijn recentelijk herwonnen vrijheid, zo midden in de derde golf van de pandemie. Maar dat terzijde is niet werken ongelooflijk genieten.

Ik heb altijd wel gedacht dat zich diep in mij een kwieke gepensioneerde zeventigplusser schuilhield, maar the proof of the pudding is in the eating, en ik kan u zeggen: niet werken bevalt me inderdaad uitstekend.

Me verheugend op de schrijfpret van een dagelijks blogje, spring ik van pure voorpret elke ochtend in alle vroegte fris en monter mijn bed uit.

Buiten, op het beschutte terrasje van mijn tuinkamer, mediteer ik een poosje, drink een kop thee en zet me dan aan mijn zelf opgelegde schrijfarbeid. Pure arbeidsvitaminen: een blogje a day keeps the doctor away… maar vooral brengt het deze dokter dicht bij haar klaterende bron van vitaliteit.

Zodra deze taak is volbracht en het blogje online staat, ga ik over tot het gezapige vervolg van de dag. Mijn time-out, of sabattical als je het zo wil noemen – gunstig neveneffect van een onverkwikkelijk ontslag – leidde al snel tot een nieuw vrede- en vreugdevol dagritme dat ik tot mijn honderdste kan volhouden.

Na het blogje volgt de krant en een kopje koffie, nadien wat rommelen in huis of in administratieve taakjes (de mails blijven natuurlijk wel binnenstromen, en ook het afronden van de nare dissociatie brengt nog wat regelwerk met zich mee) en dan de keuken in: groenten snijden voor een gezonde lunch of voor soep, soms bak ik een brood, dat soort bezigheden.

In de namiddag volgt een stevige wandeling waarbij ik onderweg meestal zwerfvuil raap en met één of meer volgeladen zakken aan mijn fiets bengelend weer thuis kom.

Tijdens de wandeling ontspruit het ene na het andere verse blogidee aan mijn brein, ze buitelen over elkaar heen en ik moet geregeld op een boomstronk gaan zitten om ze snel te noteren voor ze me in hun vrolijke gebuitel weer ontsnappen.

Tegen dat ik weer thuis ben, valt de avond in. Met het gezin rond de tafel, de verhalen van de dag, samen eten. De avond vliegt voorbij met lezen, uitschrijven van die verse blogideeën of ik kijk wat series of tv.

Die kwieke zeventiger in mij heeft het licht gezien en stapt nu blijmoedig fluitend door het leven. Terugkruipen in zijn donkere schuilkelder is geen optie meer. Als ik zo doorga, word ik echt honderd.

Nu nog een manier vinden om dit vreugdevolle bestaan te vervolgen en toch brood op de plank te krijgen…