De hele bucketlist afgewerkt

‘In de tijd die ik nog heb, wil ik het leven vieren. En ik wil dat alle mensen die mij dierbaar zijn dat met mij vieren. Dus ik heb samen met mijn man en mijn kinderen een bucketlist gemaakt van dingen die we nog willen doen.’ Ze kijkt me aan met een vermoeide, maar grote glimlach.

Nog geen drie maanden geleden kwam ze op mijn spreekuur met vaginaal bloedverlies, ze was net meer dan een jaar postmenopauzaal, dus ik had haar doorverwezen naar de gynaecoloog. Een mooie vrouw, ze had een prachtig gezicht met ogen die open, vrolijk en ook vastberaden de wereld in keken. Altijd tot in de puntjes verzorgd met kleurrijke smaakvolle kleding, vaak met een sjaaltje en een beetje make-up. Ze was trots op haar kinderen die de volwassen leeftijd bereikten en was zelf op latere leeftijd nog gaan omscholen tot doktersassistente. Op zoek naar een nieuwe uitdaging en invulling.

Bij de gynaecoloog ontdekten ze een tumor van haar baarmoeder, deze werd verwijderd en vier weken later kreeg ze te horen dat ze schoon was. Alles was weg en ze had geen nabehandeling meer nodig. De vlag ging uit.

Vier dagen later had ze een dwarslaesie. Door een grote massa in een wervel. Er werd opnieuw gekeken en eigenlijk was een groot deel van de wervelkolom doorzeefd met metastases, binnen de kortste tijd had ze een volledig andere toekomst. Niks meer aan te doen.

Haar veerkracht deed me versteld staan. Niet alleen lukte het haar om met haar dwarslaesie toch gewoon thuis te zijn en alles te regelen (haar man zorgde voor een douchecabine midden in de woonkamer, want douchen vond ze heerlijk). Maar ook kwam er een groot bord, waar plannen op gemaakt werden.

Zo kwam er een groot feest met allemaal dierbare mensen. Er werd een fotoshoot gemaakt met het gezin bij een fotograaf. Met de wensambulance gingen ze een dag naar zee. En ze ging met haar dochter van 18 naar een bruidsmodewinkel om bruidsjurken te passen. Ze zou immers niet bij de bruiloft kunnen zijn. Zo werden een voor een alle plannen op de bucketlist uitgevoerd.

En dat was niet altijd even makkelijk. Ze kreeg steeds meer pijn, in haar buik, in haar arm, en deze was moeilijk te bestrijden. Ook trok de verlamming verder naar boven, tot boven haar navel. Ze verloor ook kracht in haar rechterarm. Door de ophoging van de pijnmedicatie werd ze toch wat suffer en was ze af en toe een beetje in de war. Dat vond ze moeilijk, maar dat duurde uiteindelijk maar een dag voor ze niet meer wekbaar was. En nog een dag later overleed ze. In het bijzijn van man en kinderen. Met een bucketlist waar ze alles van gedaan had wat ze had bedacht. Een bijzondere, veerkrachtige vrouw.