Blogs & columns
Blog

De gouden gang

1 reactie

‘Oh, u bent er een van de gouden gang’?’, zei een verpleegkundige tijdens een rondje op de afdeling toen ik me voorstelde als lid van de raad van bestuur van Basalt. Ze zei het met een glimlach en tongue in cheek, maar toch. Natuurlijk wordt er snel een bepaald kader om je heen geplaatst, daar valt niet aan te ontkomen. ‘Gelukkig beter dan de koude gang’, counterde ik, waarop zich een geanimeerd gesprek ontspon over coronazorgen, hittegolf, werkdruk, kwaliteit en veiligheid, en de zorgbonus: ‘We zullen hem wel zelf moeten ophoesten, vrees ik, en wie krijgt hem wel en wie niet? Die sigaren uit eigen doos ken ik zo langzamerhand uit Den Haag’, verzuchtte de verpleegkundige.

Enfin, een gesprek zoals ik er vele heb mogen voeren de afgelopen maanden. Ooit had ik als beginnend arts op de cardiologie van een niet nader te noemen ziekenhuis een inwerkprogramma van welgeteld 5 minuten: ‘Hier is de afdeling, de statussenkar, daar liggen de patiënten, hier is de reanimatiepieper, als ie afgaat, goed luisteren en dan heel hard rennen! En je weet het hè, eerst vragen aan de verpleegkundige of verzekerde überhaupt wel gereanimeerd moet worden. Succes! Oh ja, en meestal lunchen we samen om 12.30 uur in de kantine. Doeeeiii’.

Gelukkig mocht ik in mijn huidige rol in een organisatie met 1300 medewerkers, die bestaat uit tien locaties en negen zorgeenheden, een uitgebreide rondgang maken langs de velden. En dat ondanks de coronacrisis. Het is een louterende ervaring. Los van extreem wisselende vormen van entree van de diverse ziekenhuizen ten aanzien van covid-beleid, ondervond ik vooral de warme ontvangst, de vlotte gangcontacten, de trots op de afdeling, het ziekenhuis, het centrum, een project. Ik voerde veel gesprekken, informatief zeker, maar altijd met een persoonlijke noot. Wie ben jij, wie ben ik en wat verwachten we van elkaar? Het levert instant food for thought op. Zou ik buiten het werk ook eens wat vaker moeten doen, maar dit terzijde. En in de gesprekken zit altijd een richting. Voor nu, voor morgen, maar ook voor straks als al deze ontmoetingen neerdwarrelen in het gemoed en wellicht het ritme of de richting bepalen van onze werkzaamheden en zorgbeleid. Dankbaar slurp ik de energie, de tips, de wijsheid, de beeldende oneliners op en koester het contact.

Want dat is nu waar het om gaat, binnen en buiten de zorg. De verbinding tussen professionals, tussen patiënt en professional, tussen mensen. In de anderhalvemetersamenleving met spatschermen, beeldbellen en Team-meetings als het tijdelijke normaal (al maanden hoor ik dan in mijn hoofd een sputterende Rutte tegen Wilders: ‘Ach man, doe zelf eens normaal!’. Ben ik de enige?), mogen we niet dat echte contact verliezen. Daar wordt het leven te schraal van.

Toegegeven, het wittebrood is in deze inwerktijden hier veelvuldig vervangen door bruin brood, en soms met harde korsten. Maar deze louterende gesprekken waren krenten in de wittebroodspap, dat zeker. Deze gang langs de velden was goud waard. Was dat misschien wat de verpleegkundig bedoelde met ‘gouden gang’?

Meer van Casper van Koppenhagen

  • Casper van Koppenhagen

    Casper van Koppenhagen is revalidatiearts op de afdeling Rijndam Revalidatie van het Erasmus MC en sportarts np en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Dolf algra

    Oud bedrijfsarts, Rotterdam

    Interessant inkijkje van eerste ontmoetingen bij nieuwe baan. Van nieuw aantredende zorgbestuurder. Benieuwd naar het vervolg. Graag even onbesmuikt als het kan.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.