De gebruiker vervuilt

Vroeger toen alles beter was, werd er nog gewerkt met de groene kaart. Dit is weliswaar van voor mijn tijd, maar ik ken de verhalen. De afschaffing van het handgeschreven recept heb ik wel nog net mogen meemaken. Met al die onleesbare hanenpoten geen overbodige luxe. Staat er nou 1 of 2 keer per dag? 100mg of 1000mg? Ik kan me maar zo voorstellen dat het niet altijd goed ging, ondanks de controle van de apotheker. Met de nodige potentieel gevaarlijke (of zelfs levensbedreigende) situaties.

Datzelfde geldt voor de groene kaart. Eerdere consulten geschreven door een collega waren onleesbaar. Of zoek. Veilig is anders. Hoe wist men immers een voorgeschiedenis van de patiënt? Medicatiegebruik? Of eventuele allergieën? Het zal niet alleen de tijd van nu zijn dat patiënten soms vergeten dat ze toch echt een klein, rond pilletje gebruiken ook wel bekend als een bloedverdunner. Of dat ze vertellen nooit iets te hebben gehad. Ze komen met pijn rechts onder in de buik en later blijkt er toch een blinde darm te zijn ingeleverd op 12-jarige leeftijd. Redelijk relevant. Wat een verademing moet die transitie van papier naar digitaal zijn geweest. Dat kan toch niet meer misgaan, zou je denken.

Als ik thuis loop te tieren over mijn werkcomputer zegt mijn man niet altijd onterecht: ‘Hij doet slechts wat de gebruiker van hem vraagt.’ Daar ligt in dit digitale tijdperk het probleem.De gebruiker vervuilt.Niet altijd directbewust overigens. Want vooropgesteld: het wordt ons ook niet altijd even makkelijk gemaakt. Als militair huisarts werk ik bijvoorbeeld op twee verschillende locaties met twee verschillende systemen. En een derde ander systeem op de hap. Het idee is hetzelfde, de uitvoering verschilt wel degelijk. Gelukkig zijn er altijd scholingen en klantenservices beschikbaar, maar uiteindelijk werkt het toch het best als autodidact. Al doende leert men.

Dat betekent ook dat het niet altijd gelijk goed gaat. Een geneesmiddelbijwerking wordt al gauw onterecht weggeschreven als een allergische reactie. Een gebroken voet krijgt, alvorens de diagnose daadwerkelijk is gesteld, drie verschillende ICPC-coderingen. Stoprecepten worden niet gemaakt, waardoor de medicatielijst wel heel lang wordt. Om maar niet te spreken over de daarbij horende, onterechte en hinderlijke, interactiemeldingen. De keren dat het systeem dienst weigert of volledig geblokkeerd wordt, laat ik voor het gemak maar even buiten beschouwing. Dit zijn slechts de gebruiksongemakken. Wat te denken van de risico’s die het met zich mee kan brengen als we iets onjuist noteren (of helemaal niet noteren)? Incidenten en calamiteiten liggen op de loer.

Vroeger was niet beter, maar nu is ook nog niet goed genoeg. Inmiddels begrijp ik de wijze les van mijn man en zou ik hem ook graag aan anderen willen leren. Dus herkent u zich in bovenstaande en wordt u ook witheet van alle genoemde haperingen? U mag het systeem stom, verouderd of zeer onlogisch vinden. Het doet echter enkel wat u vraagt te doen. Zonder geduld en compassie voor uw computer kunnen er zomaar (gevaarlijke) fouten in sluipen waar collega’s vervolgens op voortborduren. Tel tot tien en neem de tijd. In het belang van het gebruiksgemak, maar vooral voorde gezondheid en veiligheid van uw patiënt.