De ‘even bijverdoven’-reflex

‘Au mama, je doet me pijn.’ Ik probeer het tot in een dreadlock verwrongen haar van mijn 8- jarige dochter te ontwarren met borstel en kam. Ze heeft prachtig witblond krullend haar dat meewaait en -wappert in haar spel. Ze was een paar dagen wezen logeren bij opa en ‘die doet niet zo stom met een borstel. Van hem hoeft dat niet.’ Van mij ook niet. Liever niet zelfs, maar daar heb je altijd snel spijt van als je probeert het vogelnestje in het gareel te krijgen.

‘Au.’  Even wat verdoving bijspuiten, is mijn reflex. Maar dat gaat hier natuurlijk niet. 

Al borstelend dwalen mijn gedachten af naar lokaleverdovingperikelen op de poliklinische ok.

‘O, vervelend. Ik zal wat verdoving bijgeven. Komt de prik. Voelt even branderig maar dat trekt snel weg. Ja, even vervelend, maar daarna voelt u niets meer. Nou ja, u voelt dat we bezig zijn, maar het doet geen pijn meer. Het prikje is het meest vervelende’, zeg ik met in mijn achterhoofd de kennis dat het bereik van verdovingsvloeistof soms minder toereikend is als dat ik zou willen. Geduld. In laten werken (pomptidomtidom, duurt lang).  ‘Voelt u dit nog als pijn?’ vraag ik terwijl ik met de punt van het mes prik. ‘Nee, u voelt inderdaad aanraking, maar doet het ook pijn?’ ‘De huid blijft vaak wat gevoelig, maar dit duurt maar heel kort.’

‘Au.’ ‘O, echt? Nou, vervelend, nog even extra verdoving spuiten.’ En weer voorzie ik het volgende gebiedje met het naaldje van waterachtige vloeistof totdat het vlees glazig wordt en je hoopt dat dit wel voldoende is om de klanken en abrupte kleine bewegingen te verstommen. ‘Gaat het zo? Nee? O, hè, vervelend, het is bijna klaar hoor’, zeg ik terwijl ik in het snel met bloed vollopende putje het lekkende vaatje tot staan probeer te brengen, onderwijl het gekreun onder het groene plakdoekje negerend.’

Spijtig kijk ik naar de lege verdovingsspuit en naar mijn overwegingen om deze resectie onder lokale verdoving te doen.

‘Gaat het zo?’ zeg ik rustig, terwijl de barbecuelucht met luid gesis opstijgt uit het wakkere lichaam. ‘Laatste steekje, hoor.’

‘Zo, dat viel best mee, hè?’

‘Au, mama’ en ik word weer teruggezogen in de realiteit van het ontwarren van de haarbal. ‘O, even bijverdoven… uh, nee, bijna klaar. Laatste stukje, echt waar.’