De drie kapucijners

Het is half 7 tijdens een rustige visitedienst op de huisartsenpost, als Jan de chauffeur een belletje krijgt dat we met spoed moeten gaan rijden. Een 78-jarige vrouw met een longziekte (COPD Gold III) heeft zich tijdens het eten van de laatste restjes van de feestdagen verslikt in een kapucijner en is nu kortademig. Aangezien de situatie aan de telefoon nog een beetje onduidelijk was en de vrouw nog wel praatjes zou hebben gehad, is ervoor gekozen om geen ambulance maar de visitearts met spoed te sturen.

Als wij aankomen zien wij een fors kortademige vrouw in de stoel zitten die nog net niet blauw aanloopt. Foute boel. In de hoop haar te verlossen van deze ongewenste kapucijner hijs ik haar uit haar stoel en klop haar vijf keer hard op de rug. Geen effect. Ik ga achter de vrouw staan en met de spanwijdte van mijn armen van twee meter lukt het toch maar net om mijn handen elkaar te laten vinden onder het borstbeen. Niet de ideale situatie. Na vijf keer met veel moeite de heimlichmanoeuvre te hebben uitgevoerd is het enige effect dat mevrouw nóg kortademiger is geworden en mij smeekt om te stoppen. Behalve op het bord met eten verder nog geen kapucijner ergens te vinden. Ik laat Jan de ambulance bellen en de zuurstoftank pakken terwijl ik de longen onderzoek. Wederom foute boel. De zuurstof wordt aangesloten en de ambulance is onderweg, maar de meldkamer wil wel nog even duidelijk de naam gespeld hebben. Terwijl ik de naam spel, word ik tot twee keer toe pontificaal verbeterd door de toch, letterlijk, stikbenauwde mevrouw dat het niet e plus griekse y is maar e lange ij! Nu begrijp ik ook dat deze mevrouw zich aan de telefoon waarschijnlijk beter voordeed dan ze was. Als ik later nog met de longarts bel hoor ik dat op de ic niet één maar dríe kapucijners zijn verwijderd uit de rechterlong.

Met gevaar voor eigen leven begin ik een paar weken later aan een taartje dat deze mevrouw zelf heeft gebakken en langs heeft gebracht om te bedanken.

Ook dit loopt gelukkig goed af.