De cocreatie van intersectorale kwaliteitskaders: Hardheidsclausules bij advance care planning

In het medisch landschap blijkt economisering van het zorgcontinuüm vaak alleen sustainable te zijn wanneer er voldoende kennisvalorisatie bestaat. Het lijkt erop dat we de patiënt steeds meer gaan zien als coproducent zonder dat budgettaire kaders voor handen zijn. Het gevolg: een sterk verminderende cyclische kwaliteitsregressie in het zorgdomein.

Door lack of matchability lijken we als zorgveld langzaam meer behoefte te krijgen aan de sturing van happiness officers. Deze dragen significant bij aan een cocreatie van de zorg 2.0 met name bij gebrekkige uitfaseringsopties. Nu zijn floormanagers vaak te veel gericht op ondersteuning terwijl het realiseren van oldskool transitiearrangementen sterk de voorkeur heeft.

Toenemend vragen we ons af hoe we vandaag nog een goede advance care planning kunnen realiseren zonder patiëntempowerment of een goed geoutilleerde dedicated taskforce. Disease management binnen een zorgconsortium loopt door de bank genomen moeizaam zonder decision aids of een out of the box wrap around careplan. Alleen met solide clinical governance-strategieën lukt het uiteindelijk een extramuralisatieplatform te ontschotten.  

Ik pleit daarom voor een stevige zelfredzaamheidsmatrix bij het opzetten van een transmurale zorgbrug. Ik zie anders een zorghorizon gevuld met overmatige risicoregelreflexen, ambient assisted living strategies zonder het creëren van degelijke service level agreements.

Een medische implosie is dan het gevolg en dat wil immers niemand.

Jip en Janneke ook niet.