Blogs & columns
Blog

De co en de assistent leefden nog lang en gelukkig

8 reacties

De afgelopen jaren heb ik als coassistent naast veel a(n)iossen mogen zitten. Eigenlijk ging dat altijd goed. Ik kwam er al snel achter dat je met een beetje gezellig doen een heel eind kwam. En ook dat je met té gezellig doen het tegenovergestelde bereikte. Zo trekken mijn vingers weer krom van ongemak als ik denk aan de assistente oogheelkunde, die ik bij het prettig weekend wensen per ongeluk een kus gaf. Als je dit leest: sorry, het is nog steeds een van de pijnlijkste momenten uit mijn leven.
Gelukkig kon ik dit akkefietje voor mezelf diep wegstoppen, onder de noemer ervaring opdoen. Nu sta ik aan de vooravond van weer een nieuw leerproces. Ik weet nu hoe je als co met een anios omgaat, maar hoe ga je als anios met een co om?

Zoals wel vaker komen ideeën op momenten dat je denkt dat dingen beter kunnen. Na een volle middag oude kinder-ecg’s te hebben beoordeeld, liep ik naar mijn assistent. Ze had niet echt tijd om ernaar te kijken, maar zou morgen wel wat in mijn boekje schrijven. Misschien niet heel tactisch, maar op dat moment vroeg ik me hardop af of assistenten eigenlijk weleens les kregen in het begeleiden van coassistenten? Ik bedoel, er waren zóveel onderwijsmomenten. Ik kruiste een geïrriteerde blik en besloot mijn beoordelingsboekje veilig mee naar huis te nemen.

Ondanks de weinig subtiele timing sta ik nog steeds achter het idee. Drie jaar lang ben je coassistent en van de een op de andere dag ben jíj opeens verantwoordelijk voor het leerproces. Ik zit nu in de introductiedagen van mijn eerste baan. Gisteren maakte ik de anderhalf uur studietijd bedragende e-learning handhygiëne voor de drieëndertigste keer in mijn prille carrière. Daarna kreeg ik praatjes over onder andere wetenschappelijk onderzoek doen en het reilen en zeilen van de pathologieafdeling. Stuk voor stuk goede presentaties, maar niks hoorde ik over mijn nieuwe rol als onderwijzer. Hoe stel ik de coassistent voor aan de patiënt? Ik heb ze over mezelf allemaal horen langskomen. Van een ietwat stijf ‘Hi dit is een arts in spe, stoort het u als deze bij het onderzoek aanwezig is?’ tot een ‘Hoi dit is mijn cootje die kijkt ff mee yes?’ Wat zijn handige tips? Geef ik uitleg over alles wat ik doe? Hoe voorkom ik dat de coassistent als een bezetene het rolpapier van de onderzoeksbank gaat vervangen?

Een kort lesje, een paar handvatten. Gezien de tijd die een co met een assistent doorbrengt, lijkt zo’n les in het kader van rendement geen overbodige luxe. Ik snap dat de tijd hiervoor ergens vandaan gehaald moeten worden, dus daar heb ik gelijk een plan voor. We korten de handhygiënemodule een halfuurtje in. Iedereen die de toetsvraag ‘U bent net naar de wc geweest, wast u uw handen voordat u de patiënt aanraakt?’ juist beantwoordt, mag gelijk door naar het ‘hoe-geef-ik-onderwijs’-onderwijs. En zo leefden de co én de assistent nog lang en gelukkig samen. Als twee gewassen handen op één acute buik.

opleiding onderwijs
  • Berend van Doorn

    Berend van Doorn is anios chirurgie in het St. Antonius Ziekenhuis.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • C.E. Clemens

    Revalidatiearts, Den Bosch

    In VUmc wordt aan alle AIOS de training Coach de Co (afgeleid van Teach the teacher) gegeven, super nuttig!

  • L.T. van Genugten

    Gynaecoloog

    Volg de teach the teacher cursus voor arts assistenten! Twee dagen onderdompelen in onderwijs op de werkvloer. Zowel in begeleiding van coassistenten als ook handvatten voor je eigen opleiding.

  • A.T. Veenema

    Verslavingsarts , Sneek

    Minder goede ervaringen tijdens mijn co-schappen waren voor mij een reden om co-assistenten te willen begeleiden. Dit deed ik aanvankelijk zonder enig pedagogische achtergrond, maar vooral op de manier hoe ik als co-assistent behandeld en begeleid zo...u willen worden. Dus vooral de co veel dingen zelf laten doen, en zo min mogelijk ‘op het krukje’ ernaast. Later heb ik de waardevolle cursus ‘teach-the-teacher’ gevolgd. Zou elke co-assistenten begeleider moeten doen!

  • A. van Strien

    specialist ouderengeneeskunde, Zoetermeer

    Volledig terechte blog en het is zo jammer dat er sinds mijn eigen coschappen van 1988-1990 zo weinig is veranderd. Onderwijs geven oftewel pedagogiek is een vak. En dat vak vereist kennis en motivatie. Die motivatie is er vrijwel altijd ruim voldoen...de maar de kennis ontbreekt heel vaak. En juist met iets meer kennis zou de effectiviteit van het onderwijs enorm verbeteren. En daar profiteren dan de patiënt en de toekomstige collega van. En last but not least het verhoogd het werkplezier van de A(N)IOS.

  • R.J. Duvivier

    psychiater , Den Haag

    Rake observaties! Renee Stalmeijer en ik schreven een artikel in Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde met 10 tips voor het begeleiden van co-assistenten. Precies om de (beginnende) begeleider wat handvatten mee te geven.
    https://www.ntvg.nl/artik...elen/10-tips-voor-begeleiding-tijdens-coschappen

  • E.J.W. Keuter

    neuroloog, aruba

    goed idee natuurlijk, maar.... volgens mij krijgen de specialisten en/of het ziekenhuis geld van de universiteit om coassistenten te onderwijzen en begeleiden en, ook volgens mij, krijg jij dat geld niet. daar klopt dus iets niet. toch?

  • E.J. Mooij

    ANIOS Kindergeneeskunde

    Helemaal mee eens! Onderwijs geven en begeleiden moet je van de ene op andere dag gewoon doen (en dus kunnen). ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan.’ Jouw idee lijkt me top!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.