‘Dat is die dokter in Dubai’

Recentelijk kreeg ik een mailtje van een oud-collega. Of beter gezegd de zoon van een oud-collega. Hij was bezig met het organiseren van een afscheidsfeestje voor zijn vader, Frank, gynaecoloog in Medisch Centrum Haaglanden. Of ik een leuke of bijzondere bijdrage kon leveren, om zodoende een bundel te creëren voor zijn pensionering. Frank was mijn leermeester in Den Haag, toen ik daar kwam werken als jonge klare. Het type van de oude stempel, hard werken, altijd bereid om dat stapje extra te zetten en tevens tijd te nemen voor de jonkies. Iemand van wie ik veel leerde en die me de ruimte gaf om vragen te stellen, en vertrouwen te geven.

Later in mijn carrière begin ik me steeds meer te realiseren hoe belangrijk dergelijke personen zijn voor je ontwikkeling en medische opleiding. Of je nou aios bent of aan het promoveren, op weg naar ‘volwassenheid’ tref je allerhande leermeesters (m/v). Sommige leren je juist hoe je dingen nooit wil doen, andere geven je zulke mooie ervaringen en inspiratie die je lang bijblijven. Zo leerde Frank me om moeilijke casuïstiek altijd in perspectief te brengen, het belang van een luisterend oor, en de essentie van collegialiteit in een maatschap.

Al reflecterend op die ervaring jaren geleden bedenk ik me: heb ik eigenlijk ooit weleens duidelijk dank je wel gezegd? De waardering uitgesproken voor de collegialiteit, de adviezen en het geduld? Dankbaarheid is een waardevolle beleving en misschien zijn we als Nederlanders hier soms iets te zuinig mee om dit kenbaar te maken. Pas bij een afscheid of pensionering komen alle lovende woorden, terwijl dit eigenlijk veel beter op zijn plaats is op het moment zelf.

Na al die jaren iemand bij zijn pensioen die pluim te geven die ik allang had willen geven, bekruipt me een beetje gevoel van schaamte. Zou hij überhaupt nog weten wie ik ben? Frank heeft immers vele jaren gewerkt en waarschijnlijk tientallen groentjes zoals ik voorbij zien komen. Ben ik geen oude koeien uit de sloot aan het halen waar hij überhaupt geen herinnering meer aan heeft, omdat het voor hem een onbelangrijk voorval was maar voor mij juist een heel leerzame ervaring? Het tweede mailtje van zijn zoon haalt deze twijfel snel weg: ‘U bent toch die dokter in Dubai? Hij heeft het nog weleens over u, degene die de wijde wereld in trok.’ Met een warme glimlach lees ik de mail, wat een fijne vent is het toch, na al die jaren en nog steeds een toeziend oog. Beste Frank, dank voor je collegialiteit, motivatie en inspiratie. Geniet van een mooi pensioen en als je wat zonneschijn zoekt, kom dan snel langs in Dubai, dat zou ik waarderen.