Blogs & columns
Blog

Dag Lesbos

Plaats een reactie

En opeens weer op Schiphol te staan, in de kille novemberwind. Twee maanden heb ik als vrijwilliger voor Stichting Bootvluchteling in het vluchtelingenkamp op Lesbos gewerkt. In eerdere blogs schreef ik hoe indrukwekkend dat was en hoe het schuurde. Hoe is het om het eiland achter je te laten?

Nou dat schuren gaat gewoon door. Zo was het heel lastig om afscheid te nemen. Ons werd pijnlijk duidelijk wat het hebben van een Nederlands paspoort betekent. Voor ons de gewoonste zaak van de wereld, we konden het gewoon pakken, online inchecken en probleemloos door de controles ons vliegtuig boarden. Hoe anders is dat voor de vluchtelingen die we achter ons lieten. Voor vluchtelingen is zo’n paspoort een felbegeerd document dat hun droom van een veilig bestaan met perspectief mogelijk kan maken.

Eenmaal thuis stappen we ons mooie huis binnen. De verwarming gaat aan, het is al snel behaaglijk warm. We denken terug aan de vluchtelingen in hun kille tenten… Bovendien verliest heel veel waar we ons hier druk over maken behoorlijk aan relevantie. Het lot van de op Lesbos gestrande vluchtelingen is echt van een heel andere orde.

Maar ik neem meer mee dan alleen deze schurende gevoelens. De afgelopen maanden hebben ervoor gezorgd dat ‘de vluchteling’ een gezicht heeft gekregen. Vluchtelingen zijn voor mij niet langer alleen een groot en pijnlijk probleem. Het zijn mensen, met levens die kleur hebben. Het zijn ouders die het beste voor hun kinderen willen. Het zijn patiënten die je dankbaar zijn dat je je betrokken toont en om ze geeft. En veelal zijn het mensen die je versteld doen staan door hun ongebroken veerkracht en positiviteit. Van probleem naar mens, zo te kijken is toch echt de kern van ons vak en werken op Lesbos heeft dat op een heel nieuwe en indringende manier duidelijk gemaakt.

De afgelopen maanden hebben me nog een andere ervaring gebracht. Nog nooit in mijn inmiddels ruim veertig jaar durende artsenbestaan heb ik op deze manier met collega’s samengewerkt. Ons vrijwilligers verbond een gevoel van willen gaan voor gedeelde humanitaire grondwaarden. Dat maakte dat we elkaar hielpen waar dat nodig was, we open en nieuwsgierig waren naar de bijzondere kwaliteiten van eenieder. We voor elkaar en onszelf zorgden en ook plezier maakten als dat zo uitkwam. Dat gold voor de vrijwilligers die uit alle delen van de wereld kwamen en gingen. Maar ook voor de coördinatoren die voor het nodige professionele kader zorgden waardoor de continuïteit van de spoedpost en de andere activiteiten gewaarborgd bleef.

Dag Lesbos, het is een bijzondere tijd geweest en als het past kom ik graag nog een keer terug.  

Meer van Bram Tjaden
  • Bram Tjaden

    Bram Tjaden is huisarts en mindfulnesstrainer.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.