Blogs & columns
Blog

‘Daar hoor je ook nooit meer wat van’

1 reactie

Er zijn natuurlijk altijd eendagsvliegen waar je nooit meer wat van hoort. Boris van Idols, de Terror-oehoe en de man met pijn op de borst die daarna nooit meer op controle is gekomen. Of dingen die ooit je volledige aandacht vroegen, maar na verloop van tijd een stille dood zijn gestorven. Het gat in de ozonlaag, de processierups en de buikpijn van het kind die ophield toen hij van school wisselde.

Vergeet ook niet de zaken waar je van zou moeten horen, maar die ten onrechte nooit in de schijnwerpers worden gezet. Sloppenwijken, ganzenlevers en de mevrouw van 92 met een blanco voorgeschiedenis. En denk eens aan de dingen waar je nieuwsgierig naar bent, maar waar je je eigenlijk niet mee mag bemoeien. De situatie van Michael Schumacher, het leven van Harry en Meghan en het medisch dossier van Barbie. Hoe is het met hen?

Af en toe schieten ze je te binnen, maar ze houden je niet wakker. Je brengt ze op tijdens een borrel, maar je veegt ze net zo makkelijk van tafel. De actualiteit bepaalt wat je erover hoort, je hebt er weinig invloed op. Soms zoek of bel je nog eens na, kom je ze zomaar tegen, maar daar blijft het dan ook bij. Het gaat beter met ze, of juist slechter. Ach, je kunt niet overal controle over houden.

Maar nu heeft ‘ergens niets meer over horen’ een uniek en kritiek punt bereikt. Met een virulentie waar SARS-CoV-2 u tegen kan zeggen, heeft de corona-epidemie de nieuwsbulletins en ziekenhuisbedden geïnfecteerd. Het heeft de oudere en zwakkere onderwerpen met gemak verdrongen. Wat dacht je van de pensioenleeftijd, de dividendbelasting en meneer De Vries met zijn decompensatio cordis. Soms dank je covid op je blote knieën dat de winnaars van de Postcodeloterij, de rommel bij de belastingdienst en mevrouw De Jong met haar ingediende klacht geen podium meer krijgen. Maar ook je gezellige dagvulling komt niet meer langs. Neem nou Dilemma op Dinsdag, 1 aprilgrappen en de blije post-ok-patiënten. Ze zijn er vast nog wel, maar niet meer op je startpagina of polilijst.

Toch mag de radiostilte ons zorgen gaan baren. Hoe is het in Venezuela en in Noord-Korea? Hoe is het met de leukemie van meneer De Wit en de foetus van mevrouw Groen? De Oeigoeren zijn vast niet vrijgelaten en de bio-industrie zal niet in stilte zijn afgeschaft. De klimaatverandering en de gevechten in de Gazastrook zullen doorgaan alsof ze nooit onder vuur hebben gelegen. Willems paranoia moet hoogtijdagen vieren en Job zal nog steeds zijn insuline niet trouw spuiten.

Uniek en kritiek, dus nu moeten we onze verantwoordelijkheden nemen. We moeten ons bekommeren om waar we ons zorgen over maken, zonder enige vertraging. Als ze zelf de aandacht niet opeisen, moeten wij dat voor ze doen. Als volk moeten we zorgen voor anderhalve-meter-klimaatmarsen en digitale vredesonderhandelingen; als artsen voor onlinecursussen tegen het paniekvirus en media-aandacht voor gevaarlijk lang wegblijvende patiënten. Stuur noodpakketten naar Venezuela, bel meneer De Wit eens op. Laat het vlees wat vaker staan, Zoom een keer met Job. Laat je stem maar horen. Dan zullen ze niet kunnen zeggen: die dokter, die mens, daar hebben we nooit meer wat van gehoord.


Meer van Alise van Heerwaarde

  • Alise van Heerwaarde

    Alise van Heerwaarde werkt als anios kindergeneeskunde in het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.