Con ta bai?

Con ta bai? Hoe gaat het? Als je elkaar ziet of spreekt, vraag je hier altijd eerst hoe het gaat. De ander vertelt dan niet hoe het gaat maar zegt: ‘Goed.’ Meestal heeft hij al gevraagd hoe het gaat of anders volgt dat direct. ‘Goed, goed, goed…’ en dan pas: ‘Ik wil je iets vragen...’ Als Nederlander vergeet ik het weleens, jammer. Hoe gaat het?

Een jaar geleden werd bij ons een sterke Arubaanse man opgenomen met nekletsel na een val van een boot in ondiep water. Hij had neurologisch interessant maar bijzonder ernstig ruggenmergletsel (man in the barrel). Omdat het wervelkanaal nauw was, is dat operatief verwijd om zwelling toe te staan, maar verder konden we niet anders dan afwachten. Het ging langzaam, maar uiteindelijk knapte meneer op tot een lichte spastisch-atactische gang en gevoelsverlies in de handen. En hij had pijn, vreselijke aanvallen van zenuwpijn in de armen en handen. Medicijnen hielpen onvoldoende en we besloten hypnose te gaan toepassen.

In mijn hypnosekamer deden we de eerste sessie om te wennen en suggesties te proberen. In dit geval heb ik de suggestie van afkoeling, ijs en kou gebruikt, die immers alle pijn stillen. Voor en tijdens de tweede sessie hebben we wat lichaamswerk gedaan zonder en met hypnose. Kijken en ervaren van mijn aanraking van de huidgebieden met de anesthesia dolorosa, vergelijkbaar met spiegeltherapie bij fantoompijn. Het ging zo goed dat ik het niet kon laten om na die sessie een trucje toe te passen dat ik sinds mijn examen niet meer had gedaan. Tijdens het verlaten van de hypnoseruimte gaf ik hem een hand, vertelde hem dat zijn benen hem gewoon zouden houden en bracht hem in een seconde terug in hypnose met zijn hoofd op mijn schouder. Er volgde een huilbui van een kwartier en, zoals ik later hoorde, van dagen. Pas tijdens intervisie besefte ik wat een basisfout ik heb gemaakt door niet direct te behandelen.

Gelukkig kon ik het goedmaken in de derde sessie:

Diepe hypnose, eerst wat herhalen en bevestigen en toen kwam het huilen. Huilen om het ongeval. Ik dacht eerst om de gevolgen, maar hij huilde om het ongeval zélf. Ik haalde hem uit hypnose en vroeg hem wat er gebeurd was. Hij vertelde me tot in detail hoe de wind zijn pet meenam, hij hem bijna kon pakken maar zijn evenwicht verloor en van de boot rolde waarbij hij zijn nek lelijk bezeerde aan het gangboord. Hij zakte onder water en keek naar de zon op het zeeoppervlak terwijl hij probeerde te zwemmen en merkte dat hij volledig verlamd was. Uiteindelijk moest hij inademen, zoals iedereen zegt die bijna verdronken is, en men vertelde hem later dat hij bij zijn redding een grote hoeveelheid zeewater opgaf.

Nog even in hypnose om te benadrukken dat het zijn tijd nog niet was geweest, dat hij springlevend was en toen was de sessie voorbij.

Zo gaat het dus. Ik ben een beginneling, maar hier wil ik goed in worden.