Blogs & columns
Blog

Chirurgen laten mij als huisarts toch ook niet zelf een appendectomie uitvoeren?

4 reacties

Je bent een goed jong. Wellicht niet altijd alles goed gedaan, maar waarbij ook niet alles goed is gegáán. Of beter gezegd: goed gaat... Je hebt je leven gebeterd. Kwajongensstreken haal je nog weleens uit, maar niet meer van justitiële aard.

Sterker nog, je hebt je proces doorstaan als een man. Je hebt je straf geaccepteerd. En die zit er inmiddels op. Je reclasseringsambtenaar heeft zowel je hoofdstuk als je boek gesloten: ‘Zet hem op, en tot nooit meer ziens.’ Je verslavingen heb je gedag gezegd. Je hebt, weliswaar met de nodige hulp, nu een gezonder alternatief gevonden voor de stress in je hoofd. Je doet geen ‘domme’ dingen meer en neemt je verantwoordelijkheid. Je hebt een dak boven je hoofd. Een relatie. Je werkt. Betaalt je rekeningen. En wordt bovendien binnenkort papa. Je bekleedt nu al zijn of haar voorbeeldfunctie.

Tot dusver toch niks verkeerd? Klopt. Om de paar weken of maanden kom je kletsen bij me. Hoe het met je gaat. Waar en hoe je in het leven staat. En of er nog behoefte is aan extra begeleiding. Je vriendin heeft het zwaar, maar doet het goed. Je probeert haar zo veel mogelijk te steunen. Echter die ene psychische diagnose raak je niet meer kwijt. Daardoor wordt de grond weleens te heet onder je voeten. Maar, zoals gezegd: je hebt je handvatten, je vangnet, en kiest nu voor de gezonde vorm van ontspanning. Toch loop je er steeds weer tegenaan en zou je daar graag extra hulp bij willen. Juist nu je vader gaat worden.

De praktijkondersteuner kan je niet verder helpen. En ook ik beschik als huisarts niet over de expertise die je zoekt. We zoeken samen een geschikte hulpverlener en ik verwijs je. ‘Helaas een verslavingsverleden. Hoe zeker is dat verleden?’ Reden tot afwijzing. Totaal niet uit het veld geslagen zoeken we een tweede instantie. Een mogelijke dubbele diagnose. ‘Dat doen we niet. Afgewezen.’ Nummer twee zorgt echter wel voor een verwijzing naar nummer drie. Sympathiek. Dat geeft de burger moed. We wachten geduldig tot daar weer een brief komt: ‘Justitiële achtergrond. Afgewezen.’ Ik begrijp er niks van en besluit nummer drie te bellen. ‘Het justitiële gedeelte is niet meer actueel. Bovendien zal nummer twee toch niet zomaar naar u hebben verwezen?’ Ik wacht geduldig op een antwoord en verwacht eerlijk gezegd een positief antwoord. ‘Tja, mevrouw. Dat noemen we nou over de schutting gooien.’

Verbijsterd staar ik naar de hoorn in mijn hand. Zei ze dit nou echt? Hoe moet ik dit aan mijn patiënt uitleggen? Niemand wil je? Niemand heeft de expertise in huis, dus je zult het toch met mij als huisarts moeten doen? Terwijl ik me totaal niet bekwaam voel. Want dat is eigenlijk wat de ggz steeds zegt: ‘Wij kunnen het niet bieden dus ga maar terug naar je huisarts.’ Chirurgen laten mij toch ook niet zelf een appendectomie uitvoeren bij een appendicitis?

Ik voer regelmatig stoppen-met-rokengesprekken. Of begeleid mensen preventief, cardiovasculair gezien. Ook voor leefstijladviezen ten aanzien van gewichtsreductie kan men bij me terecht. Beter voorkomen dan genezen. Of in sommige gevallen beter verergering voorkomen dan verdoemenis accepteren. Preventieve geneeskunde wordt regelmatig gepromoot en ik ben een groot voorstander. Maar waar is die preventie in de ggz? Mijn patiënt heeft een psychiatrische diagnose. Decompenseert momenteel inderdaad niet en ik hoop dat dit ook niet gaat gebeuren. Maar met de komende niet altijd even makkelijke mijlpaal is er wel een reële kans tot die decompensatie (in een gezin met een kind!). Sterker nog, hij vraagt zelf om hulp. Moet ik dan wachten tot hij in mijn tuin onderuit gaat en we de crisisdienst nodig hebben? En er geen enkele schutting is waar iemand hem alsnog wil helpen? Ja, de ggz loopt over. Ja, er zijn enorme tekorten. Ja, er zijn schrijnender situaties te bedenken. En ja, ik heb begrip voor de drukte. Maar als we nou ook nog eens iets bedenken voor preventieve psychische geneeskunde dan heb ik hem hopelijk nog iets te bieden. Nu voelt het voor mij uitzichtloos. Hoe moet het dan voor mijn patiënt voelen?

Lees ook
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • G.R.I. Slock

    huisarts, Sluis

    Helaas herkenbaar, de makkelijke dan wel meest lucratieve dbc's worden eruit gehaald en jarenlang behandeld.
    De perfect functionerende jonge ingenieur met ASS kun je nog een diagnose ADHD bijdoen en is 10 jaar later in behandeling. Een jongedame ...met cannabisverslaving die nergens last van heeft maar juridisch verplicht is zich te laten behandelen om haar rijbewijs terug te krijgen van het CBR willen ze 6 weken opnemen, een verzoek tot ambulante behandeling omwille van haar werk wordt geweigerd... Een jaar tevoren heeft dezelfde verslavingszorg instelling een aggressieve jongeman met speedsverslaving en PTSS geweigerd wegens 'gedragsproblemen' en bij herverwijzing 'te complex'. Hij is intussen een jaar en veel miserie later na arrestatie op bevel van de rechter elders opgenomen...
    De oplossing voor dit soort schandelijk afschuifgedrag is nochtans simpel : elke zorgweigering die achteraf onterecht blijkt wordt financieel bestraft met een boete die in een ggz fonds gaat.

  • psychiater, Thesinge

    Menno Oosterhoff: Het is nog erger dan de vergelijking met de appendectomie. Dat is een relatief simpele ingreep. Dat willen instellingen nog wel doen, maar als het complex wordt, vergelijkbaar met een Whipple operatie dan wordt terug verwezen naar d...e huisarts: Te complex.
    Het is voor een niet onbelangrijk deel veroorzaakt door de marktwerking. Instellingen die hun maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen en ook moeilijkere patiënten aannemen komen financieel in de problemen. Zorgverzekeraars voelen zich totaal niet verantwoordelijk voor het inkopen van voldoende zorg. Ik vind het treurig hoe het gesteld is met de GGZ. Ik herinner me nog, dat ik er voor het eerst mee geconfronteerd werd dat patiënten ergens werden afgewezen. Ik dacht toen nog, dat dat helemaal niet mocht. Nu is het schering en inslag.

  • huisarts n.p., Houten

    Het meeste heb ik geleerd van patienten die niet verwezen, maar juist door mij behandeld wilden worden. Depressie, insuline, ingrepen. Er zijn boekjes, nascholingen en collega's om te consulteren en van te leren. Als je je grenzen kent, kun je die oo...k verleggen. Juist dat maakt ons vak zo uniek. Zet'm op collega!
    (Lex Goudswaard, Houten)

    [Reactie gewijzigd door op 24-11-2022 22:28]

  • N.K.M. Danhof-van Kooten Niekerk

    Huisarts, Utrecht

    Zo herkenbaar, bijna dagelijks tegenwoordig. Is het niet op basis van mogelijk verslaving, dan wel op basis van ADHD of LVB. En als dat het niet is, dan is er iets met het contract of het plafond oid waardoor mijn patiënten worden afgewezen door de ...GGZ. Soms zelfs nadat ze maanden op een wachtlijst hebben gestaan.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.