Blogs & columns
Blog

Burn-out

10 reacties

‘Uit onderzoek van de landelijke studentenvakbond (LSVb) blijkt dat ongeveer drie op de vier studenten vaak of heel vaak emotioneel uitgeput zijn’, las ik onlangs op de website van de NOS.1 Ze zouden zich te moe voelen om te studeren en hebben daardoor weinig energie. Bijna 35 procent van de studenten zou zelfs een verhoogde kans op een burn-out hebben. Voor de werkende, gezonde bevolking is dit percentage ‘slechts’ 14,6 procent.

Veel mensen die het gemiddelde bestaan van een student horen, zullen zich afvragen waar deze cijfers vandaan komen. Ongeveer twee uur per dag college en zeeën aan vrije tijd. Men vergeet echter vaak de overige ‘studentenverplichtingen’ zoals een studentenvereniging, bijbaantje, zelfstudie, bestuurservaring, vrijwilligerswerk, huishouden, sport, uitgaan en het liefst ook nog met vlag en wimpel het volgende jaar halen. Met een economische zesjesmentaliteit krijg je tegenwoordig namelijk niet meer zo makkelijk de functie die je graag zou willen hebben.

Op zich niet slecht, want als ‘je later groot bent’ is het niet anders. Netwerkborrels, ondernemingsraad, nascholing/bijscholing, huishouden, sport, relatie, soms nog een paar kinderen en dan ook nog de beste resultaten op je werk behalen. Er staan namelijk nog tien andere kandidaten te popelen om in die functie aan te slag te gaan. O, en dan vergeten we bijna dat we ook nog lief, aardig, sociaal en gezellig gevonden willen worden. Vinden we het gek dat zo’n 14 procent van de werkende bevolking uitvalt met burn-outgerelateerde klachten?

Het feit dat we tot ons 67ste levensjaar door moeten werken en dat er flink bezuinigd is (en wordt) op de (geestelijke) gezondheidszorg dragen hier niet positief aan bij. Nederland is massaal op zoek naar rust door middel van yoga, mindfulness en biologisch verantwoord voedsel. We moeten immers toch ergens opladen? Vroeger reden we met de vouwwagen naar Frankrijk om uit te waaien. Tegenwoordig moet zelfs de vakantie helemaal tot in de puntjes verzorgd zijn. Met dit streven naar perfectie, dat we blijkbaar al op vroege leeftijd aanleren, is het wachten tot we omvallen. Ook wij als zorgprofessionals lopen een aanzienlijk risico op psychische klachten. We hebben een aandeel van zo’n 14 procent.2 Juist wij zouden toch ‘beter moeten weten’?

Als ik naar de trend in mijn eigen spreekkamer kijk, zie ik ook een groot aandeel stressgerelateerde klachten. Defensie heeft de afgelopen tijd onder het vergrootglas gelegen en ook in deze sector is flink bezuinigd. We kampen met personeelstekorten, waardoor minder mensen hetzelfde of soms zelfs meer werk moeten verzetten. Dat kan ik helaas niet oplossen, maar hoe kunnen we als zorgprofessional dan wel voorkomen dat bovengenoemde cijfers verder toenemen? Een bevolkingsonderzoek, maar dan voor psychische klachten? Een positieve occult-psychische klachtentest? Een stress-BIRADS 3? Een mentale PAP4? Dan is verder onderzoek en eventuele behandeling aangewezen. Helaas zijn psychische klachten minder makkelijk meetbaar dan bovengenoemde voorbeelden. Een radicale resectie of cardioversie behoren evenmin tot definitieve behandelmogelijkheden. Bovendien ligt ook hier altijd het gevaar van een recidief op de loer.

Ik zou deze problemen graag opgelost zien. Hoe hoog legt u de lat?

 

Bronnen

1. NOS. Beschikbaar via : https://nos.nl/op3/artikel/2199108-mijn-vader-werd-boos-als-ik-thuiskwam-met-een-slecht-cijfer.html Geraadpleegd op: 23-10-2017

2. CBS en TNO: Een op de zeven werknemers heeft burn-out klachten. Beschikbaar via: https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2015/47/cbs-en-tno-een-op-de-zeven-werknemers-heeft-burn-outklachten Geraadpleegd op: 23-10-2017

 

zie ook

burn-out
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Robin

    Gestopt met opleiding, Haren

    Weer een belangrijk stuk Arianne. Bespaar je het zoeken naar onderzoeken die je punt met wel voldoende kwaliteit bewijzen (zie comments hieronder), net alsof die kwalificatie nog veel uitmaakt.. om je heen kijken is genoegd. Veel van je vorige colums... heb ik ook met plezier gelezen. Je lijkt een goed en onvertroebeld hart te hebben. Mag gezegd worden toch?

  • H. de Vaan

    , sociaal geneeskundige

    Een aspect dat ik mis in het geheel, is de rol van smartphones en sociale media. Ben benieuwd of dat ook in het onderzoek is meegenomen?
    Een blik op straat en in bus en trein levert op dat veel twintigers aan hun telefoon gekluisterd zijn. Ervaring... met tienerkinderen leert dat dit bij velen doorgaat tot diep in de nacht als ze de kans krijgen.
    Hoe krijgt deze generatie ooit rust, met alle infobesitas en FOMO (angst om iets te missen)? Hoe maken zij kennis met stilte, nemen ze ooit tijd voor reflectie? En vlak de invloed niet uit van slaaptekort. Het zou me niet verbazen als dit alles grote invloed heeft op het welbevinden en functioneren van de huidige generatie studenten.

  • Maarten Vasbinder

    médico familiar e comunitario, Ubon Ratchathani

    Geachte collega Kuiper,

    Jammer, dat u zich gegriefd voelt. Wie de schoen past, trekke hem aan.

    Beste collega Terpstra,
    Hartelijk dank voor uw commentaar, waarbij u mijn betoog beter verwoordt, dan ik dat deed.

    Beste collega Karemaker,
    U he...eft hier een punt in het geval van de Nederlandse, Engelse en an andere niet Spaanse patiënten, voor zover die de oorlog hebben meegemaakt en de generatie daarna.
    Burn-out kwam echter heel veel voor bij Spaanse patiënten van na de jaren 60 en niet Spaanse patiënten die geboren zijn in de jaren zestig en later. Waarschijnlijk heeft het doormaken van een gemeenschappelijk trauma, als een oorlog, of een Franco regime een remmende werking op het burn-out syndroom. Dat geldt ook voor de generatie daarna.
    Het psychologenleger in Spanje staat bekend om zijn grootte en zijn snelle optreden bij elke traumatische gebeurtenis. Het produceert op die manier grote aantallen PTSS patiënten die eigenlijk niets hebben. Een kort gesprek is vaak genoeg om ze te genezen. Dat geldt ook voor vele burn-out patiënten, waaruit ik dan de conclusie trek, dat er bij hen niets aan de hand was.
    Mijn opmerking dat de echte patiënten te lijden hebben onder diegenen die onnodig de aandacht opeisen slaat daarop.
    Het wordt tijd ons weer eens te bezinnen over de definitie van ziekte, opdat de echte zieken behandeld worden door artsen die daar volledig toe zijn opgeleid. Goede psychiaters zijn in deze en zeker bij echte burn-out onmisbaar.


  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    @ Nico Terpstra: Ik vrees dat je hier een goed punt te pakken hebt. Het wachten is op het moment dat we in Nederland meer coaches en begeleiders hebben met inderdaad allerlei onzinnige therapietjes in de aanbieding, dan dat we mensen met een burnout ...hebben. Tenzij de coaches ook weer een burnout krijgen natuurlijk, dan opent zich een nieuwe "groeimarkt".

    Een tijdje geleden moest ik voor mijn oudste zoon naar school om te spreken over het feit dat hij net zo licht ontvlambaar is als zijn vader en een jongetje met een enigszins hysterische moeder een kras op het gezicht had bezorgd (Naar achteraf bleek ook nog eens zeer terecht ook). Hij zat in een klas met 34 kleuters, met een ontzettend lieve juf die dol op hem is, maar ook geen ogen in haar achterhoofd heeft, en 34 belhamels en dametjes in de dop moet zien te vermaken. Ga er maar aan staan...

    Bij het gesprek zat een een tuttebel van amper 30, waarvan ik me afvroeg of ze zelf al enige praktische ervaring met kinderen had en die de klas "geobserveerd had" en een gedragsdeskundige die veel ervaring had met moeilijk opvoedbare kinderen. Deze laatste dame had wel iets zinnigs te zeggen, en was ook al wat ouder, maar wat de meerwaarde was van de eerste dame bleef mij onduidelijk. Ik kon de gedachte maar niet onderdrukken wat het gevolg zou zijn als ze haar "observaties" zou laten voor wat ze waren, en gewoon als juf haar handen uit de mouwen zou steken. Te simpel gedacht?

    Voor wie de analogie nog niet begrijpt: Hebben we in Nederland niet veel te veel mensen die iets observeren, begeleiden, coachen en bewaken, maar die, als het puntje bij het paaltje komt, eigenlijk helemaal niets toevoegen? Een vorm van verborgen werkloosheid wellicht?

    Overigens leert mijn zoon veel sneller dan ik. Hij heeft sindsdien geen andere kinderen meer geslagen of gekrabd, dat terwijl ik dat nog maar een jaar of 15 niet meer doe. Al droom ik er nog wel eens van...

  • Nico Terpstra

    huisarts, Hoorn

    1. Mw Beckers doet niet heel erg aan fact-checking, het hele onderzoek waar zij aan refereert blijkt een compleet waardeloos en ondoordacht broddelwerkje te zijn: zie de Volkskrant voor serieuze debunking https://www.volkskrant.nl/wetenschap/driekwar...t-van-de-studenten-is-oververmoeid-meldt-de-lsvb-maar-klopt-dit-wel~a4523615/

    2. Het woord burn-out is aan woordinflatie onderhevig. Ik heb nog geleerd dat het hier een eindfase van extreme surmenage betrof waarvan terugkeer naar de eerdere werkomgeving uitgesloten was (letterlijk 'opgebrand'). Daartegenover staat de patatgeneratie die Vasbinder bedoelt, niks burn-out maar gebrek aan inzicht in de eigen grenzen en teveel gepamperd. .

    3. Tegenwoordig heeft bijna elke perfectionist bij wie het een beetje tegenzat wel eens een "burn-out", terwijl je dat misschien beter 'overwerkt' kan noemen. De zwaarste gevallen zie ik veel op mijn spreekuur als werkers in de zorg, in het onderwijs en als middenkader in het bedrijfsleven. Een leger aan coaches, die nogal eens niet-reguliere therapietjes op deze mensen loslaat, profiteert van deze golf aan mensen die nog even nee moeten leren zeggen. Dus daar zal niet snel een eind aan komen, de belangen van de burn-out-hulpverleners zijn te groot.

  • Karemaker

    Psychiater, Rotterdam

    Zeg Maarten, als je echt in het buitenland praktijk voert snap ik je opmerkingen over de symptomen die in de Nederlandse samenleving burnout worden genoemd. Want deze komt in mijn praktijk veelal voort uit het complex van de hoge eisen die de omgevin...g maar vooral ook de torenhoge eisen die mensen aan zichzelf stellen. Niet lullen maar poetsen, dan komt alles goed. Totdat iemand instort, voor zichzelf vaak totaal onverwacht. Dus een totaal ander type mens dan jij hier veronderstelt. Cultureel verschilletje wellicht?

  • Maarten Vasbinder

    médico familiar e comunitario, Ubon Ratchathani

    Beste collega Kuiper,

    Médico familiar is de Spaanse medische term voor huisarts, zoals radioloog de Nederlandse medische term is voor fotograaf.
    Burn-out is de moderne term voor overspannen en de belangrijkste reden oorzaak daarvan is in het alg...emeen een gebrek aan doorzettingsvermogen. Niet in alle gevallen natuurlijk.
    Als drie kwart van de studenten wel eens lijdt aan burn-out, dan zijn er verschillende oorzaken mogelijk. Te hoge werkdruk is daar één van, hoewel de definitie daarvan niet echt duidelijk is, omdat die nogal afhankelijk is van persoonlijke variabelen, die weer afhankelijk zijn van maatschappelijke variabelen. Bijvoorbeeld te veel aandacht voor futiele problemen. De belangrijkste oorzaak is mijns inziens, eigentijdse gemakzucht.
    Psychologen e later ook coaches en mediatoren zagen hier in een markt en zien momenteel overal virtuele brandjes. In dit geval een zaak van aanbod en vraag. Wie wil er niet in de watten worden gelegd, als hij zijn vingers heeft gebrand? Even terug onder de beschermende vleugels van mama.
    Mijn stelling is dan dan drie kwart van de burn-out gewoon niets anders is dan een zwak moment, dat iedereen wel eens heeft.
    Overigens trad er bij de radiogen die in mijn praktijk werkten, wij hadden onze eigen röntgenapparatuur, nooit burn-out op. Die hadden genoeg tijd voor leukere dingen.
    De huisartsen maakten werkweken van 80 uur en meer en klaagden ook nooit.
    Het grote verschil was de papieren belasting. Daar hebben we nu te veel van en, zoals iedereen weet, papier brandt uitstekend.
    Burn-out is niets anders dan een modeverschijnsel, overgewaaid uit de USA, dat grote impact heeft op diegenen die wel echt ziek zijn en daarvoor medisch psychische hulp nodig hebben. Zij komen daardoor te kort.

  • JW Kuiper

    Radioloog, mediator & coach, Rotterdam

    Bovenstaande reactie van de ‘medico familiar’ hoe grievevend ook, is een kenmerk van de moeizame weg die te gaan is om een gedragsverandering te krijgen bij de generatie die de huidige mensen aan gaat nemen. Er is een andere belasting dan vroeger ‘ ...toen alles beter was ‘. En burn-out is geen uitvinding maar een naam voor complex van klachten die zeker realistisch zijn.

  • Anthonie Taselaar

    tot 58e jaar actief dienend reserve officier, nu arts niet practiserend., Boekelo

    Kapitein,
    een begin is gelegen bij Uw eigen functioneren en professionaliteit;
    indien opdrachten structureel buiten de orde van haalbaarheid liggen voor degenen die aan Uw zorg toevertrouwd zijn dient U dat van adviezen voorzien te melden niet alle...en aan Uw naast hogere functionele meerdere maar vooral aan de operationeel leidinggevenden die de armee weerbaar moeten laten zijn. als er geen verandering komt in overbelasting wordt het daags toekennen van de MWO usance vrees ik.

  • Maarten Vasbinder

    médico familiar e comunitario, Ubon Ratchathani

    Al dat gejammer van de "rubbertegelgeneratie" lijkt de belangrijkste oorzaak van burn-out, naast de uitvinding ervan en de aandacht ervoor.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.