Buitenspel

‘Eindelijk een vrouw!’ roept ze me enthousiast toe. Geheel tegen de trend van de feminisering van het vak als (huis)arts begeef ik mij dagelijks enkel onder mannelijke collega’s. In de koffiekamer gaat het regelmatig over ‘poleposition’ in de formule 1, de ’VAR’ bij de Clasico tussen Real Madrid en Barcelona. Of de ‘Machete Order’ in het kader van Star Wars. Niks ten nadele van mijn mannelijke collega’s. Ze zijn stuk voor stuk bekwaam, adequaat en zeer professioneel. Waar ik bovendien heel graag mee samenwerk. Maar voor de afwisseling ben ik blij dat de vrouwelijke patiënten mijn spreekkamer weten te vinden. Ook al leidt dit ertoe dat er weken zijn dat ik meer vagina’s zie dan een gynaecoloog.

Een patiënt is een patiënt. En een dokter is een dokter. Toch kiezen sommige vrouwelijke patiënten  nou eenmaal bewust voor mij vanwege mijn geslacht. In dat kader doe ik extra mijn best om de vrouw op haar gemak te stellen. Ook ik ben immers de 30 gepasseerd en heb een bevalling mogen meemaken. Dat maakt het net iets makkelijker inleven dan bij een vergrote prostaat. Het op het gemak stellen lukt aardig, al zeg ik het zelf. Dat illustreert de eerdergenoemde enthousiaste patiënte die haar ‘pussy-album’ speciaal voor mij heeft bewaard. Niet mijn woorden, wel te verstaan. We lachen en dollen wat over hetgeen vrouwen hormonaal en gynaecologisch te verduren krijgen tijdens het leven. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat haar ‘flora en fauna’ – ook niet mijn woorden – door extrinsieke factoren tijdelijk verstoord zijn. Hetgeen ook prima door een mannelijke collega had kunnen worden opgelost. Toch ben ik haar dankbaar voor dit vermakelijke consult.  

Dat ik door het zien van vrouwen met vrouwenkwalen echter ook indirect mannen gerust kan stellen, wist ik nog niet. Totdat zij me lachend en semiongemakkelijk aankijkt. In de bloei van haar leven, en ik mag haar spiraaltje verwijderen. Er bestaat een actieve kinderwens. Terwijl ze zich, afgeschermd, ontkleedt, spreekt ze over haar laatste spiraalwissel. De draadjes waren niet à vue, waarop ze naar de gynaecoloog werd verwezen. ‘Wat was ik blij dat het een vrouw was. Je ligt daar toch niet bepaald op je charmantst. Toen haar telefoon ging en ze werd weggeroepen voor een spoedgeval kreeg ik het een beetje benauwd. Dit gevoel werd nog erger toen er een ‘knappe jongeman’ de kamer binnenkwam. Hij bleek haar vervanger te zijn. Met een blos op mijn wangen, hetgeen ik aan de spanning van de ingreep heb gewijd, verving hij vakkundig mijn spiraaltje.’ Zij kon er thuis smakelijk om lachen. Haar echtgenoot iets minder. Met een grote grijns vertelt ze me dan ook dat haar man stiekem blij is dat er nu toch echt een vrouw aan de basis van hun gezinsgeluk staat. Ik voel ergens de druk. Als ik die draadjes maar kan vinden! Niet veel later sta ik met haar spiraaltje in mijn handen en vertel ik haar grijnzend dat ze haar echtgenoot gerust kan stellen.

Ook dit had een mannelijke collega prima kunnen oplossen. Maar er zijn onderwerpen en gevoelens waarbij mannen tijdelijk buitenspel worden gezet. Of is dat niet de definitie van ‘buitenspel staan’?  Wellicht een volgend onderwerp voor in de koffiekamer.