‘Blogconserven’

Ik stuurde je net een uitgelaten whatsappje omdat ik zo blij was met de positieve ontvangst van ons blogconnectie-idee door de redactie van Medisch Contact. De spellingscorrector maakte er echter 'blogconserven' van en dat vond ik wel creatief. Dat is de hele hamvraag natuurlijk: hoe conserveren we onszelf in de pathogene huisartsomgeving. Dat pathogeen verzin ik niet zelf. Het stond in Huisarts & Wetenschap. Er stond letterlijk: 'De werkomstandigheden van huisartsen blijken toenemend pathogeen.' Het was geen opinietje, geen roepend slachtoffer met perfectionistische trekken op de rand van een burn-out. Nee, hier was zuivere wetenschap aan het woord. Daar schrik ik dan toch van. Het komt niet uit mijn soms tobberige kokertje, maar van mensen die objectief kijken naar de werkomgeving van huisartsen. Het is nogal wat als dat 'pathogeen' genoemd word. Ik heb dat aan den lijve ondervonden.

Jij schreef over helden. Gisteren ging ik een rondje rennen en verzwikte daarbij lelijk mijn linkerenkel. Meteen een enorm ei erop. Naar huis wandelen lukte nog net, maar daarna zat er nog maar één ding op: met het pootje omhoog gedwongen rust. Eindelijk tijd om wat opnamen van 'Kijken in de ziel' en 'Topdokters' te bekijken. Mooie beelden en gesprekken. Ik zag allemaal dokters die vooral erg trots waren op hun vak. Echte helden. Neurochirurgen die tumoren durven verwijderen uit de hersenen van kindjes van een jaar, de grote Pedro Brugada die zelf een potentieel dodelijke hartritmestoornis ontdekt heeft en stoere orthopeden die kromme knieën met ruw klop- en zaagwerk weer rechtzetten. Ik moest ook zo lachen om dat typische orthopedenmachismo: 'Wist je dat de meeste orthopedische instrumenten een vrouwennaam hebben? Een zaag, een tang...'
En toen besefte ik dat ik dat mis: ik voel me zelden een held in mijn vak. Ik ben niet zo trots dat ik huisarts ben. Is dat deel van die pathogene kern? Misschien hadden we nooit onze witte jas uit moeten doen, en daarmee ons aanzien weggeven.
Bij het pootje omhoog kwamen vele kopjes thee. Joy is the essence of success, zegt het theelabeltje. De joy spatte inderdaad van deze televisiehelden af.

Gelukkig kon ik weer een beetje lopen na een goede nachtrust met een diclofenac en twee paracetamols achter de kiezen. Gelukkig kon ik dus gewoon gaan werken. Daarin zijn we dan wel weer helden: halfziek en -kreupel, zelfs met koorts slepen we ons nog naar het spreekuur. Ook niet echt gezond gedrag natuurlijk. Een beetje doorgeslagen helden zelfs.
Hoe conserveren we onszelf? Jij en ik doen dat met mindfulness en zenmeditatie, en allebei beleven we veel plezier aan ons schrijven. Pure joy is dat. Met mijn voet kwam het ook wel goed, en van de gedwongen rustmomenten heb ik erg genoten.

Hartelijke groet

Martine

Bram reageert